فرآیند گوگردزدایی بیولوژیک (bds) با استفاده از باکتری در حال رشد rhodococcus erythropolis igts8 و محیط کشت سنتزی، با منبع گوگرد دی بنزوتیوفن (dbt) به صورت یک فاز آبی، مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که به دلیل مقاومت انتقال جرم و عدم حلالیت مناسب dbt در فاز آبی، غلظت منبع گوگردی نمی تواند از یک حد مشخص تجاوز کند و در غلظت های بالاتر راندمان گوگردزدایی کاهش می یابد. آزمایش ها نشان داد که از غلظت 016/0 تا mm 043/0، درصد گوگردزدایی کاهش پیدا کرد اما در غلظت های 2/0 و mm 5/0 شدت کاهش، قابل توجه بود. اما در محدوده غلظت های پایین با وجود کاهش درصد گوگردزدایی، سرعت تولید محصول بیشتر شد، که نشان دهنده عدم اثرات ممانعت کنندگی 2-هیدروکسی بی فنیل (2-hbp)، به عنوان محصول پایانی است. استفاده از سورفکتانت با مشخصات معلوم و در غلظت های مشخص توانست با کاهش مقاومت انتقال جرم، درصد گوگردزدایی را افزایش دهد هر چند که با کاهش رشد همراه بود. سورفکتانت توئین20 در غلظت ppm 100، در حضور dbt با غلظت mm 5/0 توانست میزان گوگردزدایی را تا %57 افزایش دهد.