پژوهش حاضر با هدف بررسی علل و پیامدهای انزوای اجتماعی صورت گرفت. ارتباطات اجتماعی برای بهزیستی شخصی و همگانی اهمیت حیاتی دارند و پشتوانه ی لازم برای یکپارچگی و تعهد متقابل مردم جامعه هستند. دورکیم، تغییرات تعداد خودکشی در یک جامعه را با میزان همبستگی اجتماعی مرتبط یافت. در تعمیم نظری کار وی، انحرافات را به کمبود همبستگی پیوند داده اند. معنای عام انزوای اجتماعی همان کمبود همبستگی اجتماعی است. و در بررسی آن، بین دو سازه تمایز قائل شده اند: انزوای اجتماعی به عنوان سنجش عینی کنش متقابل اجتماعی و تنهایی اجتماعی به عنوان سنجش ذهنی نارضایتی به خاطر تماس های اجتماعی اندک. متغیرهای مورد نظر به عنوان علل انزوای اجتماعی در این پژوهش، عبارت اند از پایگاه اجتماعی- اقتصادی، پنداشت فرد از پایگاه اجتماعی اقتصادی خویش، اعتماد اجتماعی، محرومیت نسبی، شکاف حمایت دریافتی- حمایت درخواستی، رضایت از زندگی. از سوی دیگر، عزت نفس، بی قدرتی، افسردگی و بی هنجاری، به عنوان پیامدهای انزوای اجتماعی در نظر گرفته شدند. رابطه ی متغیرهای گفته شده، در میان 400 نفر از کارکنان شرکت فولاد خوزستان پیمایش شد و شاخص آماری همبستگی پیرسون در تحلیل آماری به کار گرفته شد. در نتیجه، رابطه ی کلیه ی متغیرها، در سطح معناداری 000/0 دیده شد. سرانجام، در میان علل بررسی شده، بیشترین ارتباط بین تغییرات انزوای اجتماعی و تنهایی، با اعتماد اجتماعی و پس از آن، با رضایت از زندگی و محرومیت نسبی دیده شد. در حالی که پایگاه اجتماعی اقتصادی، بیشتر بر انزوای اجتماعی موثر بود، پنداشت فرد از پایگاه اجتماعی اقتصادی خویش، بر تنهایی، موثرتر ارزیابی شد. در میان پیامدها، بیشترین تأثیر انزوای اجتماعی بر افسردگی و سپس عزت نفس بود، در حالی که بیشترین تأثیر تنهایی، بر بی قدرتی و بی هنجاری بود.