هدف: هدف از این پژوهش بررسی تأثیر علاقه اجتماعی، دینداری، ویژگیهای شخصیتی و عوامل دموگرافیک بر کیفیت رابطه زناشویی بود .جامعه پژوهش، زوجین 20 تا 50 ساله شهر اصفهان و با حداقل دو سال سابقه ازدواج و نمونه پژوهش 408 نفر (204 زوج) بود که به صورت تصادفی درمناطق مختلف سطح شهرانتخاب شدند. روش پژوهش نیز، همبستگی از نوع مدل سازی معادله ساختاری بود. ابزارهای پژوهش: فرم مشخصات دموگرافیک ، پرسشنامه پنج عامل شخصیت نئو (کاستر و مک کری، 1992) ، پرسشنامه کیفیت ادراک شده از ابعاد زناشویی (فلیچر و همکاران، 2000) ، پرسشنامه علاقه اجتماعی (گریور و همکاران ، 1973 ) و پرسشنامه دینداری (خدایاری فرد و همکاران ، 1385). نتایج: تاثیر مثبت دینداری و علاقه اجتماعی برکیفیت ر ابطه زناشویی و نیز تاثیرمنفی روان رنجوری و تاثیر مثبت برونگرایی برکیفیت رابطه زناشویی را نشان داد. ویژگیهای دموگرافیک دراین پژوهش تاثیری برکیفیت رابطه زناشویی نداشت. همچنین دربررسی مدل ارائه شده توسط پژوهش این یافته به دست آمد که دینداری و ویژگیهای شخصیتی از طریق علاقه اجتماعی برکیفیت رابطه زناشویی تاثیر می گذارند. بدین ترتیب که دینداری و برخی ویژگیهای شخصیتی باعث افزایش میزان علاقه اجتماعی در زوجین و درنتیجه افزایش کیفیت رابطه زناشویی آنان خواهد شد. از دیگر یافته های این پژوهش ، تاثیرمثبت دینداری برعلاقه اجتماعی و نیز تاثیرمنفی روان رنجورخویی برعلاقه اجتماعی و تاثیرمثبت برون گرایی، تجربه گرایی و توافق پذیری برعلاقه اجتماعی بود. بدین ترتیب مدل پیشنهادی در رابطه با پیش بینی کیفیت رابطه زناشویی درپژوهش حاضر تایید گردید و علاقه اجتماعی نقش محوری دراین مدل یافت.