چکیده : این پژوهش به ترجمه و شرح اشعار ده تن از شاعران تازی گوی ایرانی، که از کتاب ارزشمند ((دمیه القصر و عصره اهل العصر)) تألیف ادیب نام آور ایرانی در سده پنجم هجری ((ابوالحسن باخرزی)) گرفته شده، پرداخته است وجنبه های زیبایی شناختی و محتوایی آن را با اشعار دیگر شاعران پارسی سرای ایرانی و شاعران تازی گوی عرب و آیاتی از قرآن مجید و احادیث ائمه علیهم السلام مورد مقابله قرارداده است. این پژوهش همچنین به ذکر موارد بلاغی و صرف و نحوی پرداخته و استعداد و مهارت ایرانیان را در آفرینش آثار ارزشمند و برجسته ادبی به زبان عربی به نظاره گذاشته است که برای دیگر پژوهش هایی که موضوعی مرتبط دارند، سودمند خواهد بود. در این تحقیق به همانندی های محتوایی موجود میان شعرهای شاعران با دیگر شعراء پرداخته شده و روش تحقیق در این پژوهش، کتابخانه ای و با استفاده از کتب، منابع و فرهنگ نامه های معتبر گوناگون بوده است.