یکی از مقوله های اساسی در جغرافیای کاربردی، ارزیابی اثرات شاخص های آب و هوایی بر مجتمع های زیستی انسانی می باشد، که این امر توجه بسیاری از شهرسازان و برنامه ریزان شهری را به خود جلب نموده است. امروزه حداکثر تلاش برنامه ریزان و طراحان شهری بر روی استفاده از داده های اقلیمی و امکانات منطقه ای جهت ارتقاء سطح کیفی زندگی، آسایش فضای زندگی و فراهم ساختن فضاهای مطلوب از نظر مصرف انرژی متمرکز شده است. به دلیل اهمیت توجه به شاخص های اقلیم آسایش منطقه، در طراحی و برنامه ریزی فضاهای عمومی مانند پارک ها و پیاده رو ها، ضرورت بکارگیری و سنجش جایگاه عناصر اقلیمی همواره بایستی مورد توجه گروه های مختلف برنامه ریزان شهری و طراحان شهری قرار گیرد، در این راستا هدف پژوهش حاضر ارزیابی شاخص های اقلیمی و نحوه بکارگیری آنها در طراحی و برنامه ریزی عرصه های عمومی شهری با تأکید بر پارک ها و پیاده روهای شهر زابل به عنوان نمونه مورد مطالعه در تحقیق حاضر می باشد. برای نیل به این مقصود، ابتدا اقدام به بررسی و جمع آوری داده های اقلیمی منطقه با توجه به حاکمیت شرایط آب و هوایی گرم و خشک در شهر زابل گردید. در ادامه ضمن آگاهی از ویژگی های اقلیمی خاص منطقه سیستان نظیر بادهای صد و بیست روزه، در برنامه ریزی و طراحی عناصر فضاهای عمومی شهر زابل مورد توجه قرار گرفت. در پایان ضمن ارائه شیوه هایی مطلوب جهت برنامه ریزی و طراحی فضاهای عمومی شهری نظیر پارک ها و پیاده-روها، با استفاده از نرم افزارهای auto cad، 3d maxنمونه هایی از طراحی مطلوب فضاهای شهری آورده شد. نتایج حاصل از بررسی طرح های تفصیلی و جامع شهر زابل نشان داد، که در برنامه ریزی های شهر زابل کمتر عناصر اقلیمی به عنوان فاکتوری اثرگذار در طراحی ها بکار گرفته شده است.