چکیده: حمل و نقل دریایی شاخه ای از حقوق تجارت بین الملل است که شاید بی اغراق به عنوان مهم ترین صنعت حمل و نقل در انواع حمل مورد استفاده تجار است. چنانچه در این نوع از حمل و نقل دغدغه از بین رفتن کالا و بی توجهی به حفظ و نجات اموال مورد حمل و نقل رشد و توسعه یابد، مسبب یاس و زیان تجار است لذا همین اندیشه پایه ریز اعتراض مایکل هارتر در قرن هیجدهم در باب وضع قوانین مدونی بود که هدف اصلی آن حمایت از صاحبان کالا و تجار در مقابل متصدیان حمل و نقل بود.مقررات هشت ماده ای هارتر بعد ها پایه ریز وضع کنوانسیون بروکسل شود که بعد مورد اصلاح قرار گرفت. قواعد هامبورگ و رتردام که پاس از کنوانسیون مار الذکر تصویب شدند با لحاظ مقتضیات زمانی هدف حمایت از صاحبان کالا را پی گرفتند و با افزایش واحد و معیار پرداخت خسارات به نفع تجار و صاحبان کالا گامی مساعد برداشتند. دریافت خسارات ناشی از حمل با توجه به فرض تقصیر متصدیان حمل هر چند به نفع صاحبان کالا و امری سهل به نظر می رسد لیکن مستلزم رعایت قواعد و مقررات خاص حقوق می باشد . بدیهی است که عدم رعایت موازین و مقررات دریایی از سوی هر کدام از طرفین ( صاحب کالا یا متصدی حمل و نقل ) می تواند به زیان ایشان باشد و شرایط دعوا را بر ایشان سخت سازد . در این تحقیق به چگونگی حمایت از تجار در مقابل صاحبان کشتی و متصدیان حمل و نقل اشاره گردیده و چگونگی دریافت خسارات دریایی و برآورد آنها شرح شده است.