): این پژوهش از منظری زبان شناختی و بر مبنای مکتب پساساختگرایی به مسئله ی ترجمه ی ادبی و به طور خاص به ترجمه ی نمایشنامه ی اتللوی شکسپیر می پردازد. ابتدا باید نظام قراردادی نشانه های زبان را از نظام نشانه های ادبی متمایز کرد. در نظام نشانه شناسی ادبیات، نقش شعری زبان اهمیت فراوان دارد. در نقش شعریِ زبان، متن خلاق و پویاست. دال ها به مدلول خاص ارجاع ندارند و همواره در رسیدن به معنا در سیلان هستند و دستیابی به معنا به تعویق و تأخیر می افتد. هر نشانه درون بافت متن و در روابط بینامتنی و بین نشانه ای با فرامتن ها و پیش متن ها ارتباط می یابد تا فضای گسترده تر گفتمان متن ادبی را بسازند. گفتمان متن ادبی حاصل روابط بین متون و لایه های مختلف تشکیل دهنده متن است. صور خیال از جمله استعاره، مجاز به مثابه روابط درون متنی از مصادیق هنجارگریزی معنایی. در امر ترجمه و رمز گشایی از نشانه ها، رمزگان های فرهنگی از نقش مهمی دارند. در هر جامعه ای گفتمان های بسیاری چون گفتمان هنری، ادبی، سیاسی و.. وجود دارد؛ از مجموع این گفتمان ها نظام بزرگتری به نام «فرهنگ» ساخته می شود. گفتمان ادبی، تنها بخشی از فرهنگ است. توجه به رمزگان فرهنگی و سیلان نشانه ها و روابط استعاری و مجازی در ترجمه نقش مهمی بازی می کنند.ازآنجا که نشانه های دو زبان مبدأ و مقصد متفاوت است، نشانه ها بر اساس ذهنیت مخاطبان متن، بافت زبان خود به کار می روند. استفاده نویسنده از صناعات معنوی بر دشواری ها ی ترجمه می افزاید. از این رو هنگام ترجمه، برخی صناعات ادبی حفظ و برخی حذف می شوند. برخی هم در فرآیند ترجمه به صناعات دیگری تبدیل می شوند. برخی از صناعات، حین ترجمه به متن مبدأ افزوده می شوند. با گسترش مطالعات فرهنگی در زمینه ی ترجمه «نشانه شناسی فرهنگی» جایگاهی خاص یافته است که می تواند بخشی از مشکلات فرا روی مترجم را از میان بردارد. اختلافات فرهنگی در امر ترجمه می تواند منجر به عدم برقراری ارتباط با متن شود.