در بخش نخست این پژوهش ابتدا مونومر 6,3-دی ایزوبوتیل-2،5-دی کتوپیپرازین (dibdkp) سنتز و به روشهای ftir و hnmr شناسایی شد. سپس یکسری پلی (اتر- اوره- یورتان) های (peuu) جدید بر پایه dibdkp، 4 ,4- متیلن - بیس (4- فنیل ایزوسیانات) (mdi)، پلی تترا هیدروفوران (pthf) با وزن ملکولی1000 یا پلی اتیلن گلیکول (peg) با وزن ملکولی1000 به روش دو مرحله ای، در حلالnmp حاوی یک درصد وزنی licl تحت گرمادهی در حمام روغن سنتز شد. شرایط واکنش از نظر دما و زمان و ترتیب اضافه کردن اجزا واکنش بهینه شد. پلیمرهای حاصل دارای ویسکوزیته dl/g 48/0-14/0 بودند. روش های ftir و hnmr برای شناسایی و مطالعه آنها استفاده شد. آنالیز xrd، پلیمر بر پایهpthf را بلورین تر ( 48%) از پلیمر بر پایه peg (17% ) نشان می دهد. در بخش دوم، بیونانوکامپوزیت های پلی یورتان/خاک رس به روش پلیمر شدن درجا با استفاده از دو روش هیبرید پلی ال یا هیبرید پیش پلیمر تهیه شدند. مورفولوژی نانوکامپوزیت ها با استفاده از xrd و fe-sem مطالعه شد. خواص نانوکامپوزیت ها با پلیمرهای مربوطه توسط روش های ftir، xrd، tga، و dsc مقایسه شد. اثر نوع پلی ال و روش تهیه هیبرید بر ویژگیهای گرمایی و درصد بلورینگی نانوکامپوزیت ها نیز مورد مطالعه قرار گرفت. طیف xrd نانوکامپوزیت نشان میدهد که پیک مربوط به خاک رس پس از تشکیل نانوکامپوزیت ناپدید شده است، که این دلالت بر تشکیل ساختار ورقه ای دارد. تصاویر fe-semنیز نشان میدهند که لایه های سیلیکاتی خاک رس کاملا" از هم جدا شده اند. نانوکامپوزیت حاویpthf1000 پایداری گرمایی اولیه بیشتری نسبت به نانوکامپوزیت حاوی peg1000 دارد. پایداری گرمایی نانوکامپوزیت تهیه شده به روش هیبرید پلی ال تقریبا" مشابه با نانوکامپوزیت تهیه شده به روش هیبرید پیش پلیمر می باشد. در بخش سوم، میزان زیست تخریب پذیری پلیمرها و نانوکامپوزیت ها در محیط آب رودخانه زاینده رود، لجن فعال و خاک غنی از کودگیاهی مطالعه شد. میزان تخریب با روشهای سنجش افت وزن با زمان، مشاهده تغییرات ظاهری با زمان و مطالعه سطح به وسیله sem، ft-ir، xrd و بررسی رفتارگرمایی قبل و بعد از تخریب، دنبال شد. اثر نوع پلی ال، روش تهیه هیبرید، و اثر تشکیل نانوکامپوزیت در مقایسه با پلیمر خالص در میزان تخریب پذیری و تغییر در ویژگیهای گرمایی، فیزیکی و درصد بلورینگی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. براساس نتایج افت وزن و xrd میزان تخریب در نانوکامپوزیت های بر پایه peg به دلیل آبدوستی بیشتر و بلورینگی کمتر، از نانوکامپوزیت های بر پایه pthf بیشتر میباشد. میزان افت وزن و بلورینگی در نانوکامپوزیت تهیه شده به روش هیبرید پلی ال بیشتر از نانوکامپوزیت تهیه شده به روش هیبرید پیش پلیمر می باشد. میزان افت وزن و کاهش بلورینگی پس از تخریب در نمونه های نانوکامپوزیتی بیشتر از پلیمر خالص می باشد.