مقدمه: با توجه به اهمیت خودمتمایزسازی و کیفیت زندگی در زندگی فردی و اجتماعی، پژوهش حاضر به شناخت رابطه بین تمایزیافتگی و کیفیت زندگی پرسنل دانشگاه علوم پزشکی شهر کاشان می پردازد. روش:این مطالعه توصیفی (همبستگی) بود که با روش نمونه گیری خوشه ای 200 کارمند بصورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند.فرضیه پژوهش این بود که بین تمایزیافتگی و کیفیت زندگی رابطه معناداری وجود دارد .ابزار پژوهش دو پرسشنامه ،تمایزیافتگی اسکورون و فریدلندر(46 گویه) و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت(26 گویه) بود. پایایی مقیاس ها، با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب 85/0و77/0 تعیین شد.آزمون های آماری مورد استفاده، آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی(ضریب همبستگی پیرسون،آزمون تی، تحلیل واریانس یکراهه و رگرسیون چند متغیره بود. یافته ها: داده های پژوهش نشان داد، بین تمایزیافتگی و کیفیت زندگی رابطه مثبت و معناداری در سطح (05/0) وجود دارد.همچنین بین کیفیت زندگی و وضعیت تاهل در بعد اجتماعی تفاوت معنادار بود.ولی بین تمایزیافتگی و(جنسیت،وضعیت تاهل،رسته شغلی وسطح تحصیلات) و کیفیت زندگی و(جنسیت،رسته شغلی و سطح تحصیلات)تفاوت معناداری دیده نشد.تحلیل رگرسیون چند متغیره نیز نشان داد، تمایزیافتگی و وضعیت تاهل ،پیش بینی کننده متغیر ملاک(کیفیت زندگی)است. نتیجه گیری: نتایج نشانگر نقش تمایزیافتگی در بهبود کیفیت زندگی است.توجه بیشتر به خودمتمایزسازی ؛ رسیدن به خودشناسی و استقلال عاطفی-کیفیت زندگی بالاتری رادر پرسنل فراهم می کند. واژگان کلیدی:تمایزیافتگی،کیفیت زندگی،پرسنل بیمارستانی