چکیده : در یک بررسی کلی می توان گفت که از قرن هفدهم میلادی کلمه مدرن به شکل نه چندان مأنوسی در بین روشنفکران اروپایی رواج یافت و در اوایل قرن بیستم به اوج خود رسید.این جریان که در اروپا توسعه و وسعت چشمگیر پیدا کرد،بزرگتر از آن بود که در محدوده اروپا باقی بماند و به زودی از آن مرزها عبور کرده و وارد دیگر ممالک گردید.روشن است که برای رسیدن یک اندیشه و نگاه نو در سرزمین دیگر باید از داخل نیز نفوذ این جریان آماده شود. در ایران اولین جرقه های اندیشه نوگرایی در هنر بطور آشکار به دوران قاجار باز می گردد،گرچه ورود نقاشی غربی را می توان به سلطنت شاه عباس اول صفوی(قرن یازدهم هجری،مقارن با قرن هفدهم میلادی)نسبت داد. ایجاد جنبش نوگرایی هنر در ایران در ابتدا به نظر می رسد بر اساس ضرورتهایی مطابق با نیاز آن دوره از اجتماع ایران رخ داد .که پیشگامان هنر نوگرای ایران،توانستند پیوندهایی بین الگوهای سنتی و ریشه هنری این سرزمین با دوران معاصر برقرار کنند. گرایش های نقاشی ایرانی به صورت مضامین و نقوش و رعایت کاربست ویژگیها و کیفیات تجسمی در سالهای(1320 - 1345ه.ش) به صورت نوینی در آثار هنرمندان نوگرا پدیدار شد.در این راستا تلاش فراوان نمودند و توانستند به شیوه ای نوین همراه با خلاقیت در انعکاس عقاید هنرمندانه شان به دریافت ذهنی خود از واقعیت بیرونی بپردازند. هنرمندان نوگرای ایران به واسطه سنت های هنری پایدار و پیشین خود،بعد از ورود مدرنیسم و تحولات اساسی ناشی از آن،همچنان گرایش ها و هویت هنری خود را در شکل جدیدی،همگام با نقاشی معاصر ایران و جریان مدرنیسم شکل دادند که به عنوان نقاشی نوگرا در ایران شناخته می شود. بی ینال ها و مطبوعات و نمایشگاه ها در گسترش این جنبش هنریِ نوین بسیار مفید واقع گردیدند و جنبشی که با تأسیس هنرکده هنرهای زیبا شکل آکادمیک یافته بود روز به روز توسط هنرمندان پیشگام رنگ و بویی نوین و خلاق یافت و الگویی برای ادامه نسلهای آتی هنرمندان ایرانی گشت.