چکیده هدف از این پژوهش بررسی اثر هیپوکسی تناوبی (ihe) بر میزان گرلین در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. بدین منظور 10 آزمودنی چاق(3مرد، 7 زن)، با شاخص توده بدنی بیشتر از 30 و دامنه سنی 50 تا 70 سال که به دیابت نوع دو مبتلا بوده و حداقل در یک سال گذشته سابقه ی شرکت در هیچ برنامه تمرینی منظمی را نداشته اند، به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. مداخله تمرینی شامل 15 جلسه مداوم هیپوکسی تناوبی، هر روز یک ساعت (5 دقیقه هیپوکسی، 5 دقیقه نورموکسی) بود. شدت هیپوکسی در 5 روز اول، دوم و سوم به ترتیب معادل 12، 11 و 10 درصد بود. نمونه های خونی جهت اندازه گیری گرلین و انسولین در 5 نوبت، به ترتیب روز اول و هفتم در حالت ناشتا و روز 15 در سه نوبت ناشتا، بلافاصله و 6 ساعت بعد از مداخله هیپوکسی گرفته شد. ترکیب بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی در دو نوبت پیش و پس آزمون اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی، و همچنین t همبسته نشان داد که گرلین و انسولین بعد از مداخله 14 روزه هیپوکسی تفاوت معناداری را نشان ندادند. شاخص توده بدن کاهش 8/2 درصدی را نشان داد )05/0(p>. اما مداخله 15 روزه هیپوکسی باعث افزایش 9 درصدی در vo2max شد )05/0 >(p. در کل یافته های تحقیق حاضر بیانگر آن است که هیپوکسی تناوبی علیرغم تأثیر مثبت بر vo2max، باعث تغییر در غلظت سرمی هورمون های انسولین و گرلین نمی شود.