چکیده شیوه ی شاعری فرخی سیستانی با توجه به خصوصیاتی همچون سهل و ممتنع بودن و نیز تغزلات بی نظیر، همواره مورد توجه بسیاری از شاعران بوده است. از جمله این شاعران، سروش اصفهانی شاعر قرن سیزدهم و از شعرای معروف دوره ی بازگشت ادبی است. شاعران این دوره، به شیوه ی شاعران گذشته اقتفا کرده و شیوه ی شاعری و سبک ایشان را زنده کردند. سروش در این راه بسیار موفق بود و اشعاری نغز و شیوا بویژه تغزلاتی شیرین به سبک فرخی سیستانی سروده است. هدف از نگارش این تحقیق، بیان مختصاتی از سبک خراسانی و شعر فرخی سیستانی، ویژگی های شعر دوره ی بازگشت ادبی، و نیز شعر سروش اصفهانی است. مهم ترین مباحثی که از دیوان این دو شاعر برّرسی، مقایسه و تحلیل شده است، عبارتند از: برخی واژگان و ترکیبات، ساختار قصاید ( تغزل، تخلص، شریطه)، برخی از مباحث صور خیال در دو بخش بیان، و بدیع لفظی و معنوی، و مهم ترین درون مایه ها وخاستگاه های شعری آنان. مهم ترین نتیجه ای که در این پایان نامه بدست آوردیم، این است که؛ سروش اصفهانی به عنوان یکی از شاعران بزرگ دوره ی بازگشت ادبی، از نظر اندیشه و فضاسازی های خیالی، فاقد خلاقیت و ابداع بود. شعر او تقلیدی همه جانبه از شیوه ی شاعری شاعران سبک خراسانی بویژه فرخی است. و در این زمینه کاملاً موفق بوده است . واژه های کلیدی: ادبیات تطبیقی، فرخی سیستانی، سروش اصفهانی، سبک خراسانی، دوره ی بازگشت ادبی.