ابوالقاسم شابّی، شاعرجوان تونسی، از شعرای برجسته و نوگرای نیمه اول قرن بیستم، در ادبیات معاصر عربی است. دور? شابی، عصر ظهور نشانه های تغییر و تحول در ادبیات عربی به شمار می رود و شابی از مهم ترین چهره های تجدّد طلب در شعر عربی است. نوگرایی شابی در شعر، تنها به ایجاد تحول در صورتهای شعری یا شکل قصیده محدود نمی شود؛ بلکه وی توانسته در مفاهیم و مضامین و شکل شعرنیز تحول ایجاد نماید. شعر شابی، متأثر از تأملات درونی و وجدانیات، عواطف و روح حساس شاعر، رمانتیسم، و ادبیات مهجر در آمریکای شمالی است. از سوی دیگر، شعر شابی به دلایل گوناگونی آکنده از حزن و اندوه می باشد. از جمل? این عوامل می توان به مرگ پدر و محبوبه شاعر، استعمار فرانسه، فقر و جهل و نادانی مردم، حس وطن پرستی، سکوت علما در برابر استعمار، وجود حاکمان مستبد و خفقان سیاسی و... اشاره نمود. این عوامل که تأثیر ژرف براسلوب و مضمون شعری او برجای نهاده؛ سبب شده تا شعر او به شعری حزین و آکنده از عنصر اندوه و به واقع شعری تراژدی گونه تبدیل شود. در مورد مضمون شعری می توان به تناقض گویی میان مرگ و زندگی ویأس و امید اشاره نمود و در مورد اسلوب، می توان موسیقی حزین را که فضای کلی قصاید شابّی را تحت تأثیر قرار داده نام برد. شاعر برای رهایی از این حزن و اندوه به طبیعت پناه می برد؛ تا درد ها و آلام خود را تسکین دهد. در این پژوهش سعی شده است تا با ارائ? شواهد و مثال هایی از دیوان این شاعر، مضمون حزن و اندوه در اشعار شابی بررسی شود.