منوچهر آتشی (1384 - 1310)، شاعر، منتقد، نظریه پرداز، مترجم و نویسنده، از واپسین شاگردان بی-واسطه ی نیما است. تحول عظیم در شعر آتشی، پس از آشنایی با اشعار نیما رخ داد. حاصل زندگی شعری آتشی، سیزده دفتر شعری با عناوین زیر است: آهنگ دیگر، آواز خاک، دیدار در فلق، وصف گل سوری، گندم و گیلاس، چه تلخ است این سیب، زیباتر از شکل قدیم جهان، خلیج و خزر، حادثه در بامداد، اتفاق آخر، ریشه های شب، غزل غزل های سورنا، بازگشت به درون سنگ. در پژوهش حاضر، ابتدا این دفاتر شعری، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت و ویژگی های آنان، به طور جداگانه، برشمرده-شد. در سطح زبانی به هنجارگریزی، باستان گرایی، بهره گیری از انواع واژگان مدرن و عامیانه و ... بررسی شد. آشنایی آتشی با تحولات زبانی، در این سطح ملموس است. در سطح ادبی، مفاهیم علم بیان و بدیع با استناد به نمونه های روشن آورده شدند. در این بخش، آشنایی شاعر به شعر سنتی دیده می شود. در بررسی سطح فکری، مفاهیمی مانند، طبیعت گرایی، بوم گرایی، میهن پرستی، غم غربت(نوستالژیک)، تن-کامه سرایی(اروتیزم)، انسان و زن، ، طنز، تقدیر و ... بررسی شدند. از دیگر مباحث این پژوهش، بحثی پیرامون شعر ناب است. شعر آتشی، شعری غیرسیاسی و در زبانی حماسی – تغزلی، با ویژگی بارز طبیعت گرایی و بوم گرایی است.