در ارزیابی عملکرد براساس کارایی، واحدهای تصمیم گیری به دو دسته واحدهای کارا و ناکارا تقسیم بندی می شوند. برای آنکه واحدهای ناکارا بتوانند عملکردشان را بهبود بخشند، نیاز به یک الگو دارند که با پیروی از آن بتوانند به کارایی دست یابند. از جمله ویژگی هایی که یک الگو باید داشته باشد، آن است که الگو باید به نحوی قابل اجرا بوده، یعنی یک الگوی معین که بتواند یک قالب را برای واحد تصمیم گیری کارا ارائه دهد. همچنین الگو باید از میان واحدهای کارای موجود معرفی شود و مجازی نباشد. برای این منظور از مدل های تحلیل پوششی داده ها (dea) در معرفی الگوی مناسب برای واحدهای ناکارا استفاده می شود. روش هایی که براساس مدل های dea در انتخاب الگوی واقعی مورد بررسی قرار گرفتند: ترازبندی واحدهای تصمیم گیری (dmu) و یافتن مسیر مناسب به سمت الگو، روش حداقل فاصله از واحد کارا تا واحد ناکارای تحت بررسی و انقباض ورودی ویژه و یافتن ورودی تأثیرگذار بر ناکارایی واحد تصمیم گیری می باشد. همچنین انتخاب الگو از میان مرجع ثابت با استفاده از ترازبندی dmuها، روش هایی براساس تأثیر انقباض ورودی ویژه بر ترازبندی dmuها و مراحل الگوبرداری، استفاده از نرم با حفظ حداقل فاصله در انتخاب الگو از جمله روش هایی است که براساس مدل های dea پیشنهاد دادیم. بنابراین با استفاده از مدل های dea و ایجاد روش هایی براساس این مدل ها، واحدهای تصمیم گیری تحت بررسی قرار داده می شوند و الگوی مناسب برای واحدهای ناکارا معرفی می شود.