انسان از دیرباز در تلاش بوده تا نه تنها با طبیعت پیرامونش سازگاری یابد، بلکه به طرق مختلف در صدد بوده تا عناصر طبیعی را در جهت آسایش خود کنترل و تعدیل کند.به دنبال پیشرفت های صنعتی، او از تکنولوژی به عنوان ابزاری برای رسیدن به خواسته های خود بهره گیری کرد ولی این امر نه تنها او را از طبیعت بی نیاز نکرد، بلکه با بی توجهی به طبیعتی که خود جزئی از آن بود همراه شد. از جمله اولویت های اساسی که امروزه در سیاست اکثر کشورها – همسو با سیا ست های جهانی - قرار دارد، توجه به مسا ئل مربوط به حفاظت از محیط زیست و بهینه سازی مصرف انرژی می باشد. جلوگیری از دخالت های غیر مسئولانه بشر در چرخه محیط زیست و لزوم کاهش وابستگی به سوخت های تجدید ناپذیر ، دو نگرش عمده به وجود آورنده گسترش استفاده از انرژی های تجدید پذیردر جهان محسوب می شوند. هماهنگ کردن محیط زیست با شرایط طبیعی اقلیمی و بهره گیری از انرژی های پاک و رایگان برای تهویه، سرمایش و گرمایش ساختمان، ضمن کاهش آسیب های وارده به محیط زیست و نسل بشر، نتایج مفید استراتژیک، اجتماعی، اقتصادی و... را در بر خواهد داشت. در این میان، خانه بنیادی ترین و مورد توجه ترین عنصر کالبدی شهر است که بیشترین حجم از یک شهر و بالا ترین مصرف انرژی را - به طور شبانه روزی – به خود اختصاص می دهد. ازآنجا که هر شخص حداقل یک سوم از ساعات شبانه روز را در خانه سپری می کند، بدیهی است برقراری آسایش اقلیمی در قالب واحد مسکونی امری ضروری می باشد. امروزه به دنبال افزایش جمعیت و تغییر مداوم در و نیازهای افراد، تعریف آسایش برای انسان امروزی با گذشته متفاوت است و برآورده ساختن آن مستلزم صرف مقادیر بالای هزینه می باشد. با نگاهی ژرف به معماری قدیم در بسیاری از مناطق ایران، می توان به روش های هوشمندانه ای در مساعد کردن شرایط آسایش مطلوب پی برد که استفاده از آنها در دنیای امروزی بسیار ارزشمند خواهد بود. شناخت این روش ها و سعی در همساز کردن آنها با نیازهای زندگی امروز می تواند یکی از اهداف جامعه ای با پیشینه معماری چند هزار ساله باشد. از طرفی معماری بومی ایران و به ویژه شهر اصفهان- به عنوان شهر تاریخی پایدار- از بافت شهری تا تک واحد مسکونی در این زمینه بسیار پر مایه است. انگیزه اصلی این پژوهش، عدم توجه معماری امروز به طراحی به عنوان یک روش کارامد در کاهش مصرف انرژی های فسیلی و آلودگی های ناشی از آن می باشد.