خسارات وارد شده به سازه های طراحی شده با روش های مرسوم تحلیل و طراحی و نیز توسعه چشم گیر فناوری اطلاعات و ابزار های تحلیلی، محققین و مهندسین را به توسعه روش های منطقی تر برای مهندسی زلزله ترغیب می کند. بدین منظور روش های جدیدی از آنالیز لرزه ای بر اساس عملکرد در سال های اخیر نظیر روش تحلیل دینامیکی افزایشی و روش زمان دوام ارائه شده است. در روش زمان دوام تلاش می شود رفتار سازه ها تحت یک شتاب نگاشت مصنوعی افزایشی که تابع شتاب نامیده می شود از ناحیه خطی تا مرز خرابی مورد بررسی قرار بگیرد. این هدف در روش تحلیل دینامیکی فزاینده نیز دنبال می شود با این تفاوت که به تعداد افزایش شدت لرزه ای(im)، تعداد آنالیز نیز افزایش می یابد در حالی که روش زمان دوام سازه را با یک آنالیز ارزیابی می کند و به همین دلیل این روش آنالیز از سرعت بالایی برخوردار می باشد. توابع شتاب روش زمان دوام با طیف های پاسخ آئین نامه ملی ایران (استاندارد 2800) کالیبره می شوند که در آنها هیچ تمایزی از نظر دور یا نزدیک گسل بودن در نظر گرفته نشده است. با توجه به اهمیت زلزله های نزدیک گسل لازم است روش زمان دوام در حوزه نزدیک توسعه داده شود.زلزله های نزدیک گسل به دلیل جهت گیری انتشار شکست به سمت محل که جهت پذیری پیش رو نامیده می شود دارای دامنه شتاب طیفی بیشتر در پریود های بالاتر از 0.6 ثانیه نسبت به زلزله های دور از گسل می باشند. این افزایش دامنه با بالا رفتن پریود و سطح زلزله افزایش می یابد. با توجه به اینکه تاکنون طیف طراحی نزدیک گسل در هیچ آئین نامه ای بصورت واضح ارائه نشده است معمولاً از روابط کاهندگی اصلاح شده در حوزه نزدیک استفاده می شود. در این مطالعه توابع شتاب زمان دوام توسط یک الگوریتم جدید برای طیف های نزدیک گسل تولید شدند. برای این منظور از رابطه کاهندگی طیف شتاب آبراهامسون- سیلوا که بر اساس ضرایب اصلاحی نزدیک گسل سامرویل اصلاح شده اند، استفاده شده است. سپس توانایی این توابع شتاب جدید در تخمین پاسخ سیستم های یک و چند درجه آزادی مورد ارزیابی قرار گرفته است.