روابط ایران و غرب در دوره های محمدشاه و به ویژه دوره سلطنت ناصرالدینشاه گسترش یافت و این امر منجر به رفت و آمد فراوان غربیان به ایران شد. کسانی که از ایران بازدید میکردند شرح مشاهدات خود را در قالب سفرنامه ها و خاطرات به رشته تحریر در میآوردند، در بخشی از این سفرنامه ها نگاه غربی نسبت به سنتهای رایج در جامعه ایرانی دوره یادشده به وضوح قابل مشاهده است. رساله حاضر قصد دارد این نگاه را مورد بررسی کند و نشان دهد غربیان به کدام وجه از وجوه جامعه ایرانی توجه داشتند و علت این توجه چه بود؟ فرضیه رساله حاضر این است که اروپائیان تحت تأثیر اندیشه های استعماری قرن نوزدهم به فرهنگ و جامعه ایران نظر می افکندند و البته این اندیشه ریشه در عصر روشنگری داشت. نتیجه رساله این است که غربیان با همین سفرنامه نویسی توانستند نسبت به مسائل فرهنگی و اجتماعی ایران آگاهی پیدا کنند و برنامه های بعدی خود را در این راستا تدوین کردند.