ابوبکر احمد بن محمد بن ضبی ملقب به صنوبری درانطاکیه دیده به جهان گشود. این شاعر شیعه مذهب که به شاعر طبیعت شهرت یافت، از شاعران خاص سیف الدوله به شمار می آید و از تکسب به شیوه مدح دوری می کرد. شعر او دراوج رفعت و بلندی است و به حبیب اصغر به خاطر جودت شعرش شهرت یافت. او توجّه خاصی به مدح از جمله مدح امیران، وزیران، عالمان، نویسندگان، اهل بیت و وطن داشته است. ورثا به سه صورت تسلیت، بزرگداشت و مرثیه در دیوان او وجود دارد. و غزلیات بسیاری که بیشتر آن ها به غلمان اختصاص یافته است همچنین غزلیاتی درمورد دختران جوان و زنان. و هجا که بیشتر جنبه فردی دارد، البته هجا و کلام فاحش او هم از ذوق و شیرینی ادبی خالی نیست. و قصایدی متعددی در مورد فخر نسبت به قبیله اش ضبه و خاندان مصطفی دارد. همچنین در دیوان او معاتبات واستعطافات بین او و بعضی از دوستانش به چشم می خورد. صنوبری درباره شراب و مجون اشعار زیادی به نظم آورده که غالباً آنها را با وصف بهار همراه ساخته است. و اشعاری را در موضوع زهد به نظم آورده بعداز اینکه از لهو و لعب دست کشید. اما موضوع اساسی شعر او، وصف طبیعت به ویژه باغهاست تا جایی که روضیات او شهرت یافت.