به منظور مطالعه اثرات عصاره های آبی و هیدروالکلی دانه گشنیز بر پارامترهای هماتولوژی و بیوشیمیایی خون در رت های نر ویستار، آزمایشی در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 8 تکرار و 40سر رت انجام شد. تیمارها شامل: مقادیر 0،200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره آبی و 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره هیدروالکلی بود که به مدت 14 روز به 4رت ها سر موش در سن 8 هفتگی با وزن 15±150 گرم به داخل صفاق تزریق شد. در روز 15 پس از بی هوشی، خونگیری از قلب آنها انجام شد. بخشی از خون به منظور شمارش کلی سلول های خون و نیز گلبول های سفید در لوله های حاوی ماده ضد انعقاد و بخش دیگر آن در لوله های فاقد مواد ضد انعقاد برای سنجش فاکتورهای بیوشیمیایی خون ، ریخته شد. داده ها با استفاده از نرم افزار sas آنالیز و میانگین ها توسط تست دانکن در سطح 0.05p< مقایسه شد. مقایسه نتایج دو روش عصاره گیری آبی و هیدروالکلی دانه گشنیز نشان داد که بازدهی ماده خشک عصاره آبی بیشتر از هیدروالکلی است (%8.33 در مقابل %4.5). همچنین در استخراج مواد روغنی دانه گشنیز میزان بالای اسید اولئیک (75%) و اسید لینولئیک (15%) و میزان پایین اسید پالمیتیک ارزش بالای این دانه را بیان می کند. عصاره آبی دانه گشنیز یک روند افزایش وزن را در مقایسه با عصاره هیدروالکلی در رت ها نشان داد . عصاره آبی اثری بر شاخص های خون نشان نداد؛ در حالی که عصاره هیدروالکلی سبب افزایش معنی دار میزان هموگلوبین و درصد هماتوکریت توسط تیمارهای 200 و 400 میلیگرم گردید. البته، کاهش معنی دار تعداد گلبول های سفید توسط هر دو عصاره آبی و هیدرو الکلی در هر دو سطح مشاهده گردید. عصاره آبی سبب افزایش میزان تری گلیسرید در هر دو تیمار گردید و کلسترول توسط دوز 400 میلیگرم هر دو عصاره افزایش یافت. به طور کلی هر دو عصاره سبب کاهش گلوکز در هر دو تیمار و کاهش میزان alt در دوز 200 میلیگرم گردیدند.