بور یک دسته از ترکیبات دوتایی را که به نام هیدرید های بور یا بوران ها شناخته شده اند، تولید می کند.. روش های محاسباتی آغازین که برای آنالیز برهم کنش های بین پروتون های پل (b-h-b, hb) از b2h4 با مولکول های nh3, nh2me, nhme2, nme3, h2o, meoh, ome2، استفاده می شوند در سطوح محاسباتی mp2/6-311++g(d,p) و b3lyp/6-311++g(d,p) هستند. دی بوران دو نوع اتم هیدروژن دارد، هیدروژن انتهایی (ht-b) و هیدروژن پل (b-hb-b). هیدروژن های پل b2h4، با رفتار بارهای جزئی مثبت، قادر به مشارکت در پیوندهای الکترون خواهی، سه مرکز- دوالکترونی بوده و می تواند به عنوان یک دهنده ی پیوند هیدروژنی (hbd) در مقابل مولکول هایی که به عنوان پذیرنده ی پیوند هیدروژنی عمل می کنند، باشد. این بر هم کنش ها منتج به پیوند هیدروژنی hb…x (x= n, o) یا پیوند دوهیدروژنی hb…h می شوند. آنالیز وضعیت چگالی الکترونی ساختار های به دست آمده با استفاده از تئوری اتم ها در مولکول- ها (aims) انجام می شود. در هر دو روش، پایداری مولکول ها به ترتیب زیر است: nh3> h2o> nh2me> ch3oh> nhme2> nhme2>nme3. اما در هر دو روش پس از بهینه شدن، ترتیب پایداری های کمپلکس های حاصل از بر هم کنش با یکدیگر متفاوت است. این امر بدین دلیل است که هر کدام از این روش ها معیار های مختلفی را برای محاسبات دارند. در روش mp2/6-311++g(d,p) پایداری این کمپلکس ها بسیار به یکدیگر نزدیک بوده و به ترتیب زیراست. b2h4-nh3< b2h4-ch3oh< b2h4-nh2me2< b2h4-ch3oh< b2h4-nhme2< b2h4-nme3. این ترتیب پایداری با افزایش خاصیت بازی ارتباط دارد. به طوری که با افزایش خصلت بازی، پایداری پیوند تشکیل شده نیز افزایش می یابد. اما برای روش dft/6-311++g(d,p)، پایداری کمپلکس ها دقیقا برعکس روش قبلی است: b2h4-nh3=b2h5-h2o>b2h4-nh2me2>b2h4-ch3och3>b2h4-nhme2>b2h4-nme3.. به دلیل این که روش mp2 نسبت به روش b3lyp، برای محاسبه فاکتور های دقیقتری را در نظر می گیرد بنابراین در روش mp2میتوان با اطمینان از ارتباط بین افزایش خصلت بازی وافزایش پایداری صحبت کرد. اما روش dft نسبت به mp2 از صحت کمتری برخوردار است بنابراین دلیل خاصی را نمی توان برای توجیه روند مشاهده شده پیدا کرد.