اتمیسم منطقی, نظریه ای درباره ی رابطه زبان وجهان است, که از نظر هر دو ویتگنشتاین و راسل, ما می توانیم از طریق تحلیل به گزاره هایی دست یابیم که به واسطه ی آنها بتوانیم جهان را به طور کامل توصیف کنیم. این گزاره ها در ترکیب با یکدیگر, گزاره های مرکبی را می سازند که در نهایت, مشابه گزاره های روزمره ی ما خواهند بود. هر دو ی آنها, نظریه شان الزاماتی هستی شناختی دارد که بر اساس نظریه شان درباره ی معناداری, هستی موجودات خاصی را برای معرفت داشتن و همچنین معنا داشتن زبان, الزامی می دانند. ویتگنشتاین در این باره در مقابل راسل, با دقت ویژه ی خودش, این الزامات ر ا به کمترین حد خود رسانده است. رویکرد اتمیسم منطقی راسل, رویکردی معرفت شناسانه است, چرا که اولا اتمهای او, امور جزئی در داده های حسی ما هستند و دیگر اینکه اتمیسم منطقی او نظریه ای است که از جهات دیگر مسائل معرفت شناسی او را حل می کنند. در مقابل, رویکرد اتمیسم منطقی ویتگنشتاین معنا شناسانه است, چرا اتمهای او, بر اساس الزامی معنا شناختی باید وجود داشته باشند, چرا که رابطه ی زبان و جهان چنین ایجاب می کند که اعیانی وجود داشته باشند که به طور مستقیم و بی واسطه با نامهای زبان در ارتباط باشند و بنابراین آنها مسئله ای معنا شناختی را حل می کنند.