از زمانی که صاحب کار، عاملی را از جانب خود منصوب نمود و اختیار تصمیم گیری را به او تفویض کرد، رابطه نمایندگی بوجود آمد. در رابطه نمایندگی، فرض می شود هر یک از طرفین سعی دارند منافع خود را حداکثر نمایند. در ارتباط با نحوه برخورد با تضاد نمایندگی رویکردهای متفاوتی وجود دارد. اما راه حل بهینه این است که پاداش مدیران با عملکرد آن ها مرتبط گردد. تحقیق حاضر برای فراهم آوردن شواهدی در رابطه با تاثیر تمرکز مالکیت و کنترل مالکیت اضافی بر ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و عملکرد شرکت در انواع مالکیت ها در بورس اوراق بهادار تهران، صورت گرفته است. این تحقیق از نوع توصیفی بوده و از روش های آماری و رگرسیون چند متغیره برای بررسی داده های تابلویی استفاده شده است. نتایج بدست آمده در این تحقیق را می توان به صورت زیر جمع بندی نمود: تمرکز مالکیت تاثیر مثبت و معنی داری بر ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و عملکرد شرکت ها دارد. یعنی هر چه تمرکزمالکیت بالاتر باشد، به عملکرد شرکت برای پرداخت پاداش به هیأت مدیره توجه بیشتری می شود. همچنین تمرکز مالکیت در شرکت های دولتی تاثیر منفی و معنی داری با ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و عملکرد حسابداری دارد. در حالی که در شرکت های غیر دولتی تمرکز مالکیت تاثیر مثبت و معنی داری بر ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و عملکرد بازار دارد. علاوه براین، تمرکز مالکیت در شرکت های نهادی تاثیر منفی و معنی داری با ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و عملکرد حسابداری دارد. در حالی که در مالکیت شرکتی تمرکز مالکیت تاثیر مثبت و معنی داری بر ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و بازده سهام دارد، اما در مالکیت مدیریتی هیچ گونه ارتباطی دیده نشد. کنترل مالکیت اضافی بر ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و عملکرد شرکت، به جز بازده سهام تاثیر معنی داری ندارد. اما در شرکت های دولتی تاثیر منفی و معنی داری با ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و عملکرد حسابداری و در شرکت های غیر دولتی تاثیر منفی و معنی داری بر ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و بازده سهام دارد. همچنین کنترل مالکیت اضافی در شرکت های نهادی تاثیر منفی و معنی داری با ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و بازده سهام و در مالکیت شرکتی تاثیر منفی و معنی داری بر ارتباط میان پاداش هیأت مدیره و بازده سهام دارد، اما در مالکیت مدیریتی هیچ گونه ارتباطی دیده نشد.