معماری بناهای آرامگاهی در ایران همواره در رقابت با معماری بناهای شاخصی مانند مساجد و مدارس بوده است و در طول تاریخ این سرزمین از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است.این جایگاه قاعدتا برخاسته از فرهنگی است که با استفاده از ابزار معماری و در قالب بناهای آرامگاهی ظهور پیدا کرده است.بنابراین استفاده از این بناها متناسب با شرایط کنونی ،تنها در صورتی امکان پذیر است که ریشه های پیدایش این بناها را به درستی مورد بازشناسی قرار دهیم.این رساله در حد بضاعت خود به بازشناسی گوشه هایی از این فرهنگ نموده است و به صورت خاص به بازشناسی مجموعه زیارتی آرامگاهی بابا افضل کاشانی نموده که این بازشناسی در شاخه کالبدی،شکلی،عملکردی ،ساختاری و محیطی انجام شده است .و در پایان پیشنهاداتی برای ادامه حیات مجموعه بیان نموده است.