مقدمه: به دنبال معرفی ایمپلنت توسط برنمارک، پیشرفتی مهم در درمان بی دندانی کامل یا پارسیل بوجود آمد. در برخی موارد نیاز به بازسازی ریج آلوئولار تحلیل رفته برای درمان ایمپلنت می باشد. یکی از موارد مهم و ضروری در موفقیت پیوند استخوان، ثابت سازی مناسب پیوند در طول درمان است. به این منظور امروزه از پیچ ها و صفحات تیتانیومی استفاده می گردد. اما استفاده از این مواد مشکلات خاص خود دارد که می توان با استفاده از مواد قابل جذب این مشکلات را به حداقل رساند. هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان موفقیت پیچ های قابل جذب در ثابت سازی گرفت های آلوژن در بیمارن دارای تحلیل ریج در مقایسه با پیچ های تیتانیومی می باشد. روش کار: در این مطالعه 10 بیمار که نیازمند آگمنتاسیون ریج آلوئولار خود جهت کارگذاری ایمپلنت به صورت split-mouth بودند شرکت نمودند. پس از بررسی شرایط ورود و خروج؛ تمامی بیمارانی که وارد مطالعه شدند رضایتنامه مربوطه را امضا نمودند. نواحی نیازمند پیوند با استفاده از آلوگرفت بازسازی شدند. سپس به منظور ثابت سازی، به صورت تصادفی از پیچ های تیتانیومی و قابل جذب استفاده شد. سپس cbct بیماران بلافاصله پس از جراحی و 6 ماه پس از آن به منظور اندازه گیری عرض ریج بررسی گشت. داده ها در نرم افزار spss نسخه 11.0 جمع آوری و با درجه اطمینان 95% آنالیز گشت. نتایج: در این مطالعه 12 آلوگرفت (7 فک بالا و 5 فک پایین) برای 9 بیمار (5 مرد و 4 زن) کار گذاشته شد. پس از 6 ماه در هر دو گروه پیچ تیتانیومی و پیچ جذبی عرض ریج نسبت به عرض اولیه پس از جراحی به صورت معناداری کاهش یافت(p-value<0.05). اما تفاوت میان دو گروه در هر دو اندازه گیری معنادار نبود (p-value>0.05). همچنین هیچگونه تفاوت معنادری میان فک بالا و پایین و نیز زن و مرد در هر دو اندازه گیری مشاهده نشد (p-value>0.05). نتیجه گیری: استفاده از پیچ های قابل جذب نسبت به پیچ های تیتانیومی می تواند نتایج مشابهی در موفقیت پیوند داشته باشد با اینکه عوارض پیچ های تیتانیومی نیز وجود نخواهد داشت.