هدف از این تحقیق تأثیر یک برنامه تمرینی بر ثبات ناحیه مرکزی بدن، میزان و شدت آسیب های اندام تحتانی بازیکنان حرفه ای لیگ برتر هندبال ایران بود. آزمودنی های این تحقیق 24 نفر از بازیکنان تیم هندبال شهرداری کرمان بودند که بصورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. این بازیکنان بصورت انتخابی و براساس پست بازی و آسیب های قبلی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. از کلیه آزمودنی ها قبل از شروع پروتکل تمرینی پیش آزمون گرفته شد که شامل تست های میدانی ناحیه مرکزی بدن بود. گروه تجربی به مدت 8 هفته (سه جلسه در هفته) علاوه بر تمرینات معمول تیم، تمرینات استقامتی و قدرتی ناحیه مرکزی بدن را انجام دادند و در حین انجام پروتکل تمرینی از گروه کنترل خواسته شد که تمرینات معمول خود را انجام دهند. پس از اتمام پروتکل تمرینی از هر دو گروه کنترل و تجربی پس آزمون گرفته شد. برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد قد، وزن، سن و توده بدنی آزمودنی ها از آمار توصیفی و به منظور مقایسه میزان و شدت آسیب های اندام تحتانی و تأثیر پروتکل تمرینی از روش های آماری نسبت شانس، آزمون تی مستقل، آزمون یو من ویتنی، آزمون تی وابسته و آزمون ویلکاکسون استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که بعد از انجام پروتکل تمرینی اختلاف معنی داری در قدرت عضلات دورکننده ران راست، قدرت عضلات دورکننده ران چپ، استقامت عضلات اکستنسور کمر، استقامت عضلات جانبی تنه در سمت راست و استقامت عضلات جانبی تنه درسمت چپ بین گروه های کنترل و تجربی مشاهده گردید(05/0??). همچنین بین متغیر های ناحیه مرکزی بدن در قبل و بعد از انجام پروتکل تمرینی در گروه کنترل اختلاف معنی داری مشاهده نگردید درحالیکه در گروه تجربی بین تمامی متغیرها اختلاف معنی داری را نشان داد(05/0??). بین میزان و شدت آسیب های اندام تحتانی هندبالیست ها بعد از انجام پروتکل تمرینی ناحیه مرکزی بدن در دو گروه کنترل و تجربی اختلاف معنی داری مشاهده شد(05/0??). نتایج تحقیق حاضر نشان داد، تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن می تواند موجب افزایش ثبات ناحیه مرکزی بدن و کاهش میزان و شدت آسیب های اندام تحتانی بازیکنان هندبال شود.