یکی از مسائلی که امروزه شهرهای بزرگ با آن مواجه هستند ، رشد بی رویه جمعیت و به تبع آن رشد بزهکاری درآن ها است . از دیرباز شناسایی عوامل بروز جرم وسعی در از بین بردن این عوامل مهم ترین راهکار پیشگیری از بروز ناهنجاری ها شناخته شده است. اگرچه برای پیشگیری از وقوع جرایم در شهرها ، راهکارهای متفاوتی از سوی دانشمندان و صاحب نظران ارائه شده است ولی بی شک باید اذعان داشت که یکی از عوامل موثر در وقوع جرایم عامل محیطی است که موانع یا تسهیلاتی را برای مجرم فراهم می کند . رویکردهای جدید طراحی محیطی بر این است که بتوان از طریق ساختار کالبدی شهر و طراحی محیط های مصنوع از ارتکاب جرائم جلوگیری کرد. این امر از طریق کاهش پتانسیل طبیعی و کالبدی مناطق شهری در جرم خیزی یا کاهش امکان دهی به وقوع جرم ممکن می شود . براین اساس هرگونه اقدامی در ساختار مداخلاتی شهر باید با توجه به این امر صورت گیرد . امروزه کمتر به پتانسیل های بالقوه مناطق شهری و ساختمان ها در کاهش یا جلوگیری از جرائم التفات می شود . این در حالی است که می توان از طریق طراحی محیط شهری یا معماری ساختمان از ارتکاب جرائم شهری جلوگیری به عمل آورد. براین اساس می بایستی طراح شهری یا معمار در فرایند طراحی و جایگزینی فضایی چه در مقیاس سایت شهری یا مقیاس پلان مسکونی و تجاری به این امر توجه کند که از خلق گونه ای از فضا که امکان نظارت عمومی را کم می کندیا نحوه دسترسی به مناطق جرم خیز را افزایش می دهد جلوگیری به عمل آورد