با تشکیل شاهنشاهی هخامنشیان، مرزهای ایران در سواحل شمالی و جنوبی خلیج فارس تثبیت شد. اهمیت استراتژیکی این حوزه ی دریایی که از هزاره های پیش از میلاد آشکار شده بود، شاهان هخامنشی را به نقش آفرینی سیاسی و اقتصادی در نیمه‎ی شمالی و جنوبی خلیج فارس واداشت. پس از هخامنشیان، اسکندر و سلوکیان هم به اهمیت خلیج فارس در مناسبات سیاسی – تجاری واقف شدند و سعی نمودند تا با حضور مستقیم در این منطقه، زمینه را برای شکوفایی اقتصادی فراهم آورند. بررسی جایگاه خلیج فارس از دیدگاه سیاسی و تجاری و اثر آن بر سیاست های کوتاه مدت و بلند مدت دولتهای هخامنشی و سلوکی هدف اصلی این نوشتار است

با مرگ آخرین ایلخان مغول در سال (736ق)، بسیاری از امرا و خاندانهای بانفوذ و قدرتمند که در زمره ی مطیعان حکومت ایلخانی بودند در مسئله ی جانشینی ابوسعید (آخرین ایلخان مغول) دخالت کرده و پس از مدتی ادعای استقلال نمودند. از جمله ی این خاندانهای محلی، خاندان «آل مظفر» می باشد که از جانب ایلخانان مغول در میبد حکومت داشتند آن ها نیز همچون دیگر خاندان ها، «آل اینجو، آل چوپان، آل جلایر» با فروپاشی حکومت ایلخانی علم استقلال برافراشتند و در یزد به حکومت پرداختند. مظفریان پس از مدتی به واسطه ی همکاری با آل چوپان در تسخیر و خارج ساختن فارس از چنگ آل اینجو، از جانب پیرحسین چوپانی در سال 741 ق بر کرمان نیز دست یافتند. با دستیابی مظفریان به یزد و کرمان، آنها پای خود را فراتر نهاده و برای مقابله با ابواسحق اینجو که یزد و کرمان را عرصه ی تاخت و تاز خود قرار داده بود آماده شده و در سال 755ق نه تنها فارس را ضمیمه ی متصرفات خود ساخته و اینجویان را از میان برداشتند بلکه با یک تیر دو نشانه زده و علاوه بر دستیابی به فارس و خارج ساختن رقیب خود از صحنه، خود را نیز یک گام دیگر برای تسخیر آذربایجان آماده نمودند و در سال 758ق تبریز را به تصرف خود درآوردند با حذف شدن آل اینجو توسط مظفریان، خاندان جلایری از رقبای مهم آنها محسوب می شدند. بدین ترتیب بیشتر وقت خاندان مظفری علاوه بر مشکلات داخلی و اختلافات خانوادگی خود، صرف رقابت ها و دخالتهای مستقیم و غیرمستقیم آنها در امور خاندان جلایری و بالعکس آن از جانب جلایریان می شد. با این توصیفات، شاه شجاع مظفری نیز در سال 777ق موفق به تصرف تبریز از سلطان حسین جلایری شد. سرانجام با تصرف ممالک مظفری در سال 795ق توسط امیر تیمور گورکانی به عمر این خاندان پایان داده شد. در این پژوهش، از منابع متقدم (کهن) و تحقیقات معاصر استفاده نمودیم.

رساله ی حاضر تحت عنوان بررسی و تحلیل مظاهر تمدن اسلام، ازصدر اسلام تاسال 132هجری است که درصدد تبین پدیده های تمدنی با تکیه بردوران رسول خدا وآن چه در سده نخست اسلام به وقوع پیوسته، و اثبات این موضوع که درصدر اسلام مظاهر و پدیده های تمدنی -با توجه به محدویت های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی. . . که جامعه آن روز مسلمان باآن روبرو بوده- وجوداشت، و رسول خدا از بدو ابلاغ رسالت الهی درتلاش بودند تا مبانی تمدنی و فرهنگی اسلام را در هر فرصتی تبین نمایند. بدین خاطر بااستفاده از موقعیت ها و فرصت ها پیش آمده، گاه به ایجادتشکیلات سیاسی پرداخته، و زمانی دیگرگامی درراه اندازی دایره اداری برداشته، و برهه ای دیگر توجه خود و جامعه مسلمان را معطوف نظام قضایی کردند، و بعد از آن خلفای راشدین نیز که با دوره فتوحات و گسترش قلمرو اسلام مواجه شده بودند، تلاش های ارزنده و مفیدی برای تشکیل پیکره تمدن اسلامی انجام دادندکه این تلاش ها در زمینه های شهرسازی و ایجاد دواوین گوناگون بوده است. وقتی نوبت به امویان رسید، آنان هم درآمدهای دولت اسلامی رادرتقویت بنیه سیاسی و هنر و معماری و احداث قصور و کاخ ها صرف کردندودر شکل دهی تمدن اسلام درسده نخست تأثیر مهمی از خودبجا گذاشتند. لذا اسلام جامعه ای جنجگو و یورش گرنبود، بلکه روحیه ی صلح و صفا تمام روح آن بوده، و اساس خود را براشاعه و ترویج فرهنگ و تمدن بنا نهاد و شعار رستگاری آن ازبدوتجلی، شعاری حضارت محور، فرهنگی ودینی بوده، واسلام با این اصل وقاعده توانست درسالهاوقرون آتی تمدن خود را در اغلب نقاط جهان نمایان کند.