به گفته ژید سمفونی پاستورال به عنوان اثری طنزآمیز، به نقد نوعی خود فریبی می پردازد. ژید در این کتاب چهره طنزآمیز یک کشیش پروتستان را به تصویر می کشد. کسی که تحت پوشش مذهب به طرز ریاکارانه ای احکام کتاب مقدس، انجیل را آزادانه به نفع خود تفسیر و خود را به عنوان یک ناجی معرفی می کند، کسی که وظیفه آموزش و پرورش دختر جوان نابینایی به نام ژرترود را بر دوش دارد. ولی کم کم محبت او به عشق مبدل گشته و در پی اثبات آن است که احساسش نسبت به آن دختر گناه نیست. این امر سوء نیت ناآگاهانه اش را آشکار می سازد. به طوریکه با کتمان حقایق، پیوسته در تلاش است نوعی خوشبختی واهی را به او هدیه دهد. بنابراین این عشق ایده شر را تداعی می کند ولی آنچه این عشق را محکوم می کند سرزنش های همسرش آملی و پایان تراژیک این اثر یعنی مرگ و گسیختگی خانوادگی است. بدین ترتیب ژید بطور ماهرانه کوری طنزآمیز کشیشی را به تصویر می کشد که کورکورانه دختر نابینایی را هدایت می کند. و این امر ذهنیت غلط کشیش را آشکار می سازد، کسی که بنابر تعریف ژید احساس می کند نیاز دارد خود را متقاعد کندکه تمام اعمالی که مرتکب شده درست هستند، کسی که عقل خود رادر خدمت غرایز و تمایلاتش گرفته است.