گیاهان از زمانهای بسیار دور به صورت نمادها و اسطوره ها، در فرهنگهای شرقی تقدیس شده و با آیین های کهن عجین شده اند. در ایران نیز گیاهان به صورت نمادین مفاهیم خاصی دارند. نقوش گیاهی در هنر ایران راه درازی را پیموده اند؛ از غارهای لرستان، تا نقوش روی سفالینه ها، کتاب آرایی و باغهای بهشتی در نگارگری. در اواخر قرن هفتم نقوش گیاهی چینی مدتی بر نگارگری ایران سایه انداخت ولی با گذشت زمان در این هنر حل شد و با تأثیر پذیری هنرمندان از گیاهان روینده در ایران خوی ایرانی گرفت. در طول چهار قرن با همه فراز و فرودها، شمایل نقوش گیاهی و نباتی پرورش یافته اند. و در پایان این دوره به سکوت فرو رفته اند، ولی از پا نیافتادند. این تحقیق به شیوه کتابخانه ای، به روش تطبیقی و به صورت استنتاجی انجام شده است.