خط لوله صلح در واقع یک طرح انتقال گاز است که می بایست گاز ایران (منابع گازی عظیم پارس جنوبی) را به پاکستان و از آنجا به هندوستان منتقل نماید. مسیر این خط لوله گازی که گفتگوهای آغازین آن از دهه 90 میلادی و با کشف ذخایر عظیم گاز طبیعی پارس جنوبی در سال 1998 با دو کشور هند و پاکستان آغاز شده، طوری طراحی شده است که بعد از عبور از مولتان پاکستان (در ایالت بلوچستان این کشور) گاز طبیعی ایران را به دهلی نو پایتخت کشور هندوستان برساند. این خط لوله به این خاطر که با پیوند زدن بخشی از اقتصاد دو کشور هند و پاکستان که سالیان درازی است برسد مسائل مختلف قومی- مذهبی وسیاسی با هم اختلاف دیرینه دارند، صلح و امنیت را برای این دو کشور به ارمغان می آورد بدین جهت به خط لوله صلح شهرت یافته است؛ در راستای حل اختلاف این دو کشور که از جهات مختلفی من جمله بازار عظیم انرژی دو کشور و همچنین همسایگی و دارا بودن اشتراکات فراوان تاریخی-فرهنگی این دو کشور با ایران، همواره دولتمردان و سیاست سازان جمهوری اسلامی ایران توجه ویژه،در سیا ست خارجی خود به این دو قدرت هسته ایداشته و دارند.تا جایی که حتی پیشنهاد میانجی گری را نیز بین این دو کشور داده اند ، موفقیت طرح لوله صلح نیز می تواند به واقع صلحی پایدار را بین دو کشور برقرار نموده و برای ایران نیز منافع اقتصادی و سیاسی و امنیتی نیز به بار آورد. در طول این سال ها رهبران سیاسی جمهوری اسلامی ایران همواره حمایت خود را از این طرح نشان داده اند و در این راستا نیز رفت و آمدها و مذاکرات نسبتاً فراوان و طولانی با دولتمردان و رهبران سیاسی دو کشور پاکستان و هند انجام داده اند؛ولی وجود بعضی فرایندها و سیاست های برخی کشورهای منطقه ای و فرامنطقه-ای من جمله آمریکاکه بافشاربربرخی کشورهای منطقه ای وبااستفاده از سیاست تهدیدوتشویق این کشورهامانع از به سرانجام رسیدن این طرح خط لوله گازی که منافع اقتصادی و سیاسی فراوانی هم برای ایران و هم برای دو کشور پاکستان و هند دارد، شده است.دراین تحقیق بااستفاده از تئوری منطقه گرایی و نظم منطقه ای این موضوع موردتجزیه وتحلیل قرارگیرد.