چکیده فارسی: لیکن پلان دهانی یکی از بیماری های نسبتاً شایع می باشد که علت شناخته شده ای ندارد. بیشترین مکانهای درگیر در دهان، مخاط باکال و بوردر طرفی زبان هستند، اگرچه در ناحیه ای از مخاط دهان می تواند گرفتار شود. لیکن پلان انواع مختلفی دارد از جمله اروزیو-آتروفیک که بیشترین میزان درد و سوزش در بین سایر انواع دیگر لیکن پلان را ایجاد می کند. درمانهای گوناگونی برای لیکن پلان دهانی وجود دارد. کورتیکواستروئیدهای موضعی در بین بقیه درمانها هنوز به عنوان درمان اصلی و رایج باقی مانده اند، ولی گاهی اوقات، بعضی از ضایعات لیکن پلان به این درمان ها مقاوم هستند و ضایعات، پس از درمان، همچنان پایدار باقی می مانند. از میان انواع لیزرهای در دسترس، لیزر دی اکسیدکربن (co2) به عنوان یک راه درمانی برای حذف و برداشتن ضایعات مخاطی پیشنهاد شده است که عوارض جانبی خاصی را به هماره ندارند. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر درمانی جراحی با لیزر co2بر لیکن پلان اروزیو-آتروفیک مقاوم به درمان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه case series ، 10 بیمار که ضایعات ارویو-آتروفیک مقاوم به درمان لیکن پلان داشتند شرکت داده شدند. تشخیص این ضایعات به طور بالینی و سپس به صورت هیستوپاتولوژیک تائید شده بود. مقاوم به درمان در این مطالعه به ضایعه ای گفته شده که حداقل به مدت 1 ماه درمان با کورتیکواستروئیدهای موضعی را دریافت کرده ولی بیماری کاملاً معالجه نشده بود و یا پس از مدت کوتاهی بازگشت داشت. درمان به وسیله لیزر co2به صورت حرکت ملایم پروب لیزر بر روی ضایعات و انجام تبخیر آنها تا حد تحت اپی تلیوم انجام گرفت. لیزر co2از نوع موج پیوسته و با حداکثر توان 4 وات استفاده شد. لیزرتراپی برای همه بیماران در 1 جلسه شد و بعد از جلسه لیزرتراپی، بیماران در 3 جلسه به صورت 2 هفته 1 ماه و 3 ماه پس از عمل پیگیری دوره ای شدند. در هر جلسه پیگیری تمام علائم ضایعات لیکن پلان ثبت شد این علام شامل: شدت ضایعه (با توجه به معیار thong prosam)، اندازه ضایعه، درجه درد و سوزش (با استفاده از معیار vas) و در نهایت وجود عود ضایعه پس از درمان بود. تمام اطلاعات جمع آوری شده به کمک آزمون های آماری chi-square و wilcoxon با استفاده از نرم افزار آماری spss ver11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: متوسط سنی بیماران 49.6 و نسبت مردت به زن 30-70 بود. سایر ضایعات پس از دو هفته از لیرترای نسبت به جلسه اول ویزیت کاهش معنی داری نداشت، ولی کاهش معنی داری در اندازه ضایعات پس از 1 ماه و 3 ماه بعد از لیزرتراپی مشاهده شد. (001/0=p) و (005/0=p). بر اساس معیار vas درجه درد و سوزش در همه بیماران پس از درمان کاهش معنی داری در هر سه دوره پیگیری داشت. در یکی از بیماران این میزان تغییری نداشت. این تغییرات به ترتیب در 2 هفته، 1 ماه و 3 ماه پس از درمان به صورت زیر است: (039/0=p) و (010=p) و (007/0=p) با توجه به معیار thong prosom که به بررسی میزان بهبودی ضایعات می پردازد، در تمام بیماران شدت ضایعات در هر 3 جلسه پیگیری کاهش معنی داری نشان داد. (016/0=p) و 011/0=p) و در نهایت با توجه به تعریف عدد در این مطالعه، فقط یکی از بیماران پس از اتمام 3 ماه از لیزرتراپی عود نشان داد ، بقیه بیماران عود ضایعه را نداشتند. نتایج: مطالعه حاضر نشان داد،که جراحی ضایعات لیکن پلان اروزیو-اتروفیک با لیزر دی کسید کربن بسیارموثر است و هیچ گونه عارضه جانبی برای بیمار به همراه ندارد ولذا میتواند به عنوان یک درمان جایگزین برای لیکن پلان اروزیو-اتروفیک مقاوم به درمان در نظر گرفته شود.

هدف از مطالعه: لیکن پلان بیماری پوستی مخاطی با علتناشناخته است.ایمنی سلولی با واسطه سلولهایtدرپاتوژنز آن نقش دارد شیوع آن در جمعیت 2-1% گزارش شده است.لیکن پلان دهانی به دو صورتکراتوتیک(سفید)و غیر کراتوتیکدیده می شود. هرچند ضایعات کراتوتیک نسبتاً بدون علامتند اما ضایعات اروزیو- آتروفیک اغلب دردناک بوده و استعداد تغییرات بدخیمی دارند.درمانهای متعددی برای آن مطرح شده است که شامل کورتیکواستروئیدهای های سیستمیک و موضعی است.کورتیکواستروئیدهای موضعی به عنوان درمان اصلی این ضایعات مطرح هستند.اخیراًفتودینامیک تراپی به عنوان یک روش جدید در درمان لیکن پلان دهانی اروزیو-آتروفیک مطرح شده است که بدون عارضه جانبی است.هدف از این مطالعه مقایسه بین اثر فتودینامیک تراپی با واسطه تولوئیدین بلو و کورتیکواستروئید موضعی در درمان لیکن پلان دهانیکراتوتیک-اروزیو-آتروفیک بود. مواد و روش ها: مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود.25بیمارکه معیارهای لازم جهت ورود به مطالعه را داشتند به طور تصادفی در یکی از این2 گروه قرار گرفتند: گروه اول(تجربی):دو جلسه درمان در این گروه از بیمارانµl 50 تولوئیدین بلو1mg/ml با استفاده از میکروپیپت بر روی ضایعه مالیده شد و پس از ده دقیقه لیزر با طول موج nm 630 و با انرژی j/cm21/5و به مدت2دقیقه به ضایعه بیمار تابیده شد.این درمان در دو جلسه انجام شد. گروه دوم(شاهد): در این گروه دهان شویه کورتیکواستروئیدموضعی(باحل کردن یک قرص دگزامتازون5/0میلی گرمی در ml5 آب) به مدت 5 دقیقه و بعد از نیم ساعت،5دقیقه دهان شویه با نیستاتین 000100واحد به میزان30قطره روزی4بار بمدت یکماه انجام شد.. مشخصات فردی،نوع درجه ضایعات،شدت ابتلا به ضایعات و درد و سوزش بیماران قبل و بعد ازدرمان و طی یکماه پیگیری ثبت شدند.میزان پاسخ به درمان بر اساس تغییر شدت ابتلا به ضایعات وتغییر شدت درد و سوزش تعریف شد.پس از جمع آوری داده ها آنالیز آنها توسط آزمون-های کای-دو، من-ویتنی، -tمستقل،ویلکاکسون و دقیق فیشر با استفاده از نرم افزار11.5spssانجام شد. یافته ها: در مورد نوع ضایعات دهان در گروه تجربی قبل و بعد از درمان اختلاف معنی داری وجود داشت.(p=0/021) و در گروه شاهد نیز نتایج قبل و بعد از درمان اختلاف معنی داری را نشان دادند(p=0/002) ولی بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت.(p=0/72) در گروه تجربی میانگین بهبود شدت ابتلا به ضایعات قبل و بعد از درمان افزایش معنی داری را نشان داد.(005/0p=)در گروه شاهد نیز میانگین بهبود شدت ابتلا به ضایعات قبل و بعد از درمان اختلاف معنی داری را نشان داد.( 001/0p= ) همچنین اختلاف بین شدت بهبودی در قبل و بعد درمان بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت.(p=0/001) که این تفاوت در گروه شاهد بیشتر بود. در گروه تجربی میانگین بهبود درد و سوزش قبل و بعد از درمان کاهش معنی داری را نشان نداد.(355/0p=)اما در گروه شاهدمیانگین بهبود درد و سوزش قبل و بعد از درمان کاهش معنی-داری را نشان داد.( p <0.001) بهبود درد و سوزش بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت. (001/0>p) این میزان کاهش در گروه شاهد بیشتر از گروه تجربی بود. نتیجه گیری و پیشنهادات: با توجه به نتایج مطالعه اخیر می توان چنین بیان کرد که استفاده از فتودینامیک تراپی با واسطه تولوئیدین بلو با استفاد از لیزر دیودبا طول موج nm630در درمان ضایعات لیکن پلان دهانی اروزیو-آتروفیک موثر است.اما اثر بخشی آن کمتر از درمان رایج کورتیکواستروئید است. لذا استفاده از این روش به عنوان یک درمان کمکی و حتی جانشین کورتیکواستروئید موضعی با تعداد جلسات بیشترپیشنهاد می شود. کلید واژه ها: لیکن پلان دهانی اروزیو- آتروفیک–فتودینامیک تراپی–تولوئیدین بلو–کورتیکواستروئیدموضعی

مقدمه: با توجه به طولانی بودن مدت زمان میان جراحی کارگذاری ایمپلنت و ساخت پروتز و بارگذاری ایمپلنت، استفاده از روش هایی که بتوانند این مدت زمان را به حداقل برسانند بسیار مطلوب می باشد. لیزرهای کم توان در بسیاری از زمینه های پزشکی و دندانپزشکی به کار می روند. غیرتهاجمی بودن، کاربرد آسان و نتایج درمانی رضایت بخش از جمله دلایل محبوبیت آن ها به شمار می رود. تسریع التیام بافتی و تحریک فعالیت استئوبلاست ها از جمله خصوصیات این گونه لیزرها است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر لیزر کم توان گالیم-آرسناید بر میزان ثبات و استئواینتگریشن ایمپلنت های دندانی با استفاده از تکنیک resonance frequency analysis می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی و بر روی 50 ایمپلنت کارگذاری شده به صورت دو طرفه در مندیبل 14 بیمار صورت گرفت. تابش لیزر گالیوم-آرسناید در 6 جلسه و طی دو هفته انجام شد. ثبات ایمپلنت توسط شاخص isq و به وسیله دستگاه osstell isq بلافاصله پس از جراحی، انتهای هفته اول، هفته دوم، هفته سوم، هفته ششم و هفته دوازدهم اندازه گیری شد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 11.0 و تست های آماری indipendent sample t-test ، repeated measures و آزمون hotelings trace تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در هر دو گروه تحت تابش لیزر و کنترل میزان شاخص isq از ابتدا تا هفته سوم به تدریج کاهش یافت و سپس در هفته ششم و دوازدهم افزایش یافت تا به بالاترین سطح خود در هفته دوازدهم رسید. تفاوت میان شاخص isq در اندازه گیری اولیه، هفته اول و هفته دوازدهم در دو گروه تفاوت معناداری نداشت در حالی که در هفته دوم، سوم و ششم شاخص isq در گروه لیزر به شکل معناداری از گروه کنترل بالاتر بود. نتیجه گیری: تابش لیزر پس از کارگذاری ایمپلنت می تواند باعث ارتقای چشمگیر ثبات ایمپلنت شود. بنابراین می توان با تابش لیزر کم توان طی مدت زمان کوتاه تری ایمپلنت را بارگذاری نمود.?