در های چوبی در دوره ی صفوی تحولی شگرف می یابد و آثار ارزشمندی از این دوره برای آیندگان به یادگار می ماند. شاهان صفوی ضمن برپائی بناهائی با شکوه توجه خاصی به درها می نمایند. گذشته از ارزش معنوی که در این دوره معطوف به درها میشود. در ساختار، نقوش، مواد و مصالح وهمچنین روشهای ساخت پیشرفت ها و نوآوریهائی به وقوع می پیوندد. مسجد جامع عباسی(1020ه.ق) و مدرسه ی چهارباغ(1118ه.ق) از اصلی ترین بناهایی دوره ی صفوی میباشد، که اولی به هنگام پایتختی اصفهان،( 1006ه.ق) در دوره طلایی تاریخ ایران یعنی شاه عباس کبیر (996- 1038ه.ق)، و بنای دومی در زمان شاه سلطان حسین،(1105-1135ه.ق) اواخر دوری صفوی بنا شده است. این دو بنا در دو محور اصلی معماری اصفهان دوره ی صفوی، یعنی میدان نقش جهان و چهار باغ عباسی واقع شده است اهمیت این بناها از سویی و رواج هنر و بالندگی هنر های صناعی از سوی دیگر، هنرمندان را بر آن داشته تا ورودیهائی شایسته و بیانگر فضا بسازند. یکی از اساسی ترین عناصر هفتگانه ورودیها، "در" میباشد. درهای اصلی این دو بنا با استفاده از آخرین دستاوردهای هنری زمان ساخته شده و جزو فاخرترین آثار آن زمان به شمار می رود. این "درها" از دیدگاه ساختار، نقوش، مواد و مصالح، بررسی و مطالعه جامعی را می طلبد که تا کنون از دید پژوهشگران پنهان بوده. در رجوع به هنر اصیل ایرانی لازم است چنین نمونه آثاری را مورد مداقه و حلاجی قرار داد تا با رویکردی به گذشته ضمن ارتباطی ریشه ای بتوان در اماکن مقدس، مساجد، مراکز دانشگاهی، اماکن فرهنگی و هنری به استفاده موفق از این میراث پرداخت. آگاهی از چگونگی اجرای اثر ما را در بهبود کیفیت و رفع نقص های وارد شده یاری می رساند، این پژوهش با ثبت مشخصات اثر، به ارایه ی طرح های پویا و اصیل، کمک شایانی خواهد نمود. همچنین این پژوهش رویکردی است به حفظ اشیاء و ارائه ی شبیه سازی شده ی اشیائی که ادامه ی حضور آنها در بنا آسیبهای جبران ناپذیری به اثر وارد می نماید.