مسجد به عنوان یک بنا درمعماری ایرانی و اسلامی ایران نقش به جایی داشته است و شاید مهمترین شکل و اصل در شکل گیری شهر های اسلامی را در خود جای دارد و به خوبی این نقش را ایفا کرده است . با نگاهی اجمالی به مساجد ساخته شده اخیر در کشور متوجه خواهیم شد این مساجد مانند گذشته از غنای لازم برخوردار نیستند و در مهمترین کاربرد مسجد که عبارت است از فراهم کردن محیطی مناسب و آرام برای نمازگزار به منظور تقرب به سوی پروردگار ، بسیار ضعیف عمل می کنند. در این تحقیق سعی بر این است که لایه های معنایی و هویتی مساجد دیرینه و اصیل و ماندگار، از درون آن ها استخراج شود ؛ و با به کار گیری و حفظ آن ها و توصیه هایی که در قرآن و سنت پیامبر (ص) آمده است ؛ در عین سادگی و با پرهیز از هر نوع پیچیدگی ، مکانی طراحی شود که پاسخ گوی نیازهای کابران (در محدوده شرع) نیز باشد.