مفاهیم نمایش، نمایشنامه و نمایشنامه نویسی هر سه از پدیده های نوظهور ادبیات ایران هستند که به مقتضای تغییرات و تحولات اجتماعی و سیاسی عصر قاجار گام بر عرصه ادبیات نهادند. نمایشنامه نویسی از آغاز ظهور، مهم ترین و مستعد ترین بسترها برای طرح مسایل اجتماعی و سیاسی روزگار آفرینندگاش به شمار می رفت و نخستین نمایشنامه نویسان، همان روشنفکران و مبارزان سیاسی عهد قاجار بودند که در ایجاد موج انقلابی مشروطیت سهم به سزایی داشتند؛ نام نمایشنامه نویسانی چون آخوندزاده، میرزا آقا تبریزی و ملکم خان بر بلندای عرصه های سیاسی، اجتماعی و ادبی آن روزگار خودنمایی می کند. ادبیات نمایشی در دوره پهلوی – بعد از فرو پاشی حکومت رضاخان و طی دهه های بیست و اوایل سی دیگر شاهد آن شور و هیجان سال های اولیه ظهور نبود. تا این که در اواخر دهه ی سی، تئاتر ایران شاهد حرکتی تازه و قدرتمند در این عرصه بود و این پویایی در طول دهه ی چهل و اوایل دهه ی پنجاه به اوج شکوفایی خود رسید. اما در این آثار پژوهشی و تحقیقاتی که با موضوع نمایش و نمایشنامه نویسی به چاپ رسیده اند، بیشتر به تاریخ نمایشنامه نویسی و بررسی و تحلیل ساختارهای نمایشی توجه شده است تا احوالات و آثار آفرینندگان نمایشنامه ها. از این رو، فرهنگ نمایشنامه نویسان از مشروطه تا آغاز انقلاب اسلامی به بررسی آثار و احوال نمایشنامه نویسان این دوره ی تاریخی پرداخته است.این نوشته متشکل از شش فصل است؛ فصل اول: مفاهیم و کلیات فصل دوم: پیشینهی نمایش در ایران فصل سوم:نمایش مدرن در ایران دوره ی قاجار فصل چهارم: سیر نمایش مدرن در ایران دوره پهلوی فصل پنجم:معرفی نمایشنامه نوسان نامی(از مشروطه تا انقلاب اسلامی) فصل ششم:نمایشنامه نویسان کم کار(از مشروطه تا انقلاب اسلامی) که این فصل به نمایشنامه نویسانی پرداخته که در این دوره ها فعالیت چندانی در امر نمایشنامه نویسی نداشته اند.در آخر این نوشته هم تصاویری از نمایشنامه نویسان با ذکر نامشان آمده است.