ایجاد شهر به عنوان کلیتی یکپارچه، پویا و زنده، دومین انقلاب عظیم در فرهنگ انسانی می باشد که با شروع انقلاب صنعتی در قرن هیجدهم، زمینه را برای رشد افقی شهرها و فاصله گرفتن از مراکز اولیه شهری فراهم نمود. باتوجه به پتانسیل ها و توانمندی های موجود، همچنین محدودیت های شناسایی شده، احیاء و تجدید حیات در این مراکز لازم می-شود. لذا بارها بازیافت زمین شهری با هدف ایجاد شرایط زیست بهینه در فضای شهری در قالب طرح های جامع و تفصیلی در مناطق فرسوده اجرا شده است. اما موفقیت مدیریت بازیافت زمین(شهرداری و میراث فرهنگی) چندان قابل توجه نبوده و ساکنین بافت قدیم شهر شیراز خواستار توجهات بیشتر مسئولین به این قسمت از نواحی شهری بوده اند. روش مطالعه در این تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده و برای جمع آوری اطلاعات و داده های مورد نیاز از بررسی های اسنادی - کتابخانه ای و مطالعات میدانی استفاده شده است. با توجه به موضوع پژوهش، ساکنین بافت قدیم و کارشناسان سازمان میراث فرهنگی، شهرداری منطقه 8 به عنوان جامعه آماری مورد مطالعه انتخاب شدند. روش انجام پژوهش متناسب با فرضیه های پژوهش، با استفاده از آزمون(t-test one-sample) تک نمونه ای و تلفیقی از فرایند تحلیل سلسله مراتبی و مدل تصمیم گیری چند معیاره در محیط gis انجام شده است. نتایج بدست آمده نشان داد که مدیریت بازیافت زمین مطابق با شاخص های مدیریتی(اعتماد سازی، روحیه مشارکت، ارتقاء سطح فرهنگ، شفاف سازی، رضایت مندی، حس تعلق مکانی و اعتماد به نفس) در بافت قدیم شهر شیراز موفق عمل نکرده است و هماهنگی نهادهای رسمی و مردم بیش از پیش احساس می شود. از سوی دیگر از دید کارشناسان امر، ساماندهی مراکز تاریخی ـ تجاری(بازار قدیم) با اولویت سهم شاخص دسترسی به راه های شریانی و محلی جهت جابجایی و گسترش بازار قدیم در اطراف خیابان احمدی و لطفعلی خان زند به دلایل وجود اراضی بایر، نزدیکی به اماکن مذهبی و حفظ ارتباط آن با بخش قدیم بازار در نظر گرفته شده است.