در هر زبانی از جمله زبان عربی و فارسی اسلوب هایی وجود دارد که گوینده و نویسنده با استفاده از آن ها مفهوم مورد نظر را همراه با تاکید به مخاطب خود میرساند. این پژوهش با بررسی ترجمه های چهار ترجمه منتخب به این نتیجه رسیده است که ترجمه های مترجمین با متن عربی حکمت های نهج البلاغه کاملا همطرازی ندارند و در این میان ترجمه مترجمین قدیم ( فیض الاسلام و امامی و آشتیانی )بیشتر از ترجمه های مترجمین جدید ( دشتی و شهیدی ) با متن عربی حکمت ها همطرازی دارد؛ زیرا ایشان عنایت بیشتری به ترجمه تحت اللفظی داشته اند درحالی که مترجمین جدید به ترجمه مفهومی پرداخته اند و ترجمه های ایشان به سبک سخن عامه مردم نزدیک تر است و مفاهیم را بدون پیچیدگی ناشی از تعدد تاکید- که برای فارسی زبانان نامانوس است- منعکس ساخته اند.