اسطوره آنتیگون به خوبی بیانگر موضوعاتی همانند جدل و طغیان است. این اسطوره ریشه در نمایشنامه سوفوکل در عهد باستان دارد. آنتیگون سوفکل با ویژگیهای کاملا تراژیک خود در اعصار مختلف مورد توجه قرار میگیرد و در ادبیات عصر ما نیز از آن اقتباس میشود. ژان آنوی نیز از این تراژدی الهام میگیرد و نمایشنامه آنتیگون خود را مینویسد که در نوع خود آفرینشی جدید است. در پژوهش حاضر ویژگیهای این آفرینش جدید مورد مطالعه قرار گرفته است. آنوی تراژدی کهن را به صورت مدرن بیان میکند. او به تراژدی ویژگیهای انسانی بخشیده و در مقابل، ویژگیهای دینی تراژدی سوفوکل را حذف میکند. او از بُنمایه کودکی بهره میجوید و ناتوانی انسان در برقراری ارتباط با همنوعانش را به تصویر میکشد و نشان میدهد که این عدم ارتباط به تنهایی تلخی منتهی میشود. در پایان تراژدی سوفوکل، کرئون از اشتباهش مینالد و رهبر گروه آواز به ستایش خرد و نکوهش غرور انسانی میپردازد. این در حالی است که در تراژدی آنوی، کرئون پس از مرگ خویشان خود کارهای روزمره خویش را از سر می گیرد و منتظر مرگ میماند. در اینجا بدبینی آنوی آشکار میشود. در واقع، آنوی تراژدی پوچی را مطرح میکند که به زبانی نو نگاشته شده است و از نگارش غنی سوفوکل دیگر خبری نیست. آنوی با قرار دادن عناصر مدرن در بافتی باستانی، اثری جدید خلق میکند.