این آزمایش به منظور بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف دانه کامل آفتابگردان در دو دوره آغازین و رشد بر روی مورفولوژی دستگاه گوارش و برخی از فراسنجه های خونی در جوجه های گوشتی انجام گرفت. در این آزمایش تعداد 280 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 به طور تصادفی در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 7 تیمار و 4 تکرار و تعداد 10 قطعه برای هر تکرار انتخاب شدند. پرندگان از سن یک روزگی تا پایان دوره آزمایش با 7 تیمار به قرار زیر تغذیه شدند: 1)جیره شاهد بدون دانه آفتابگردان 2)جیره حاوی 8 درصد دانه کامل آفتابگردان در کل دوره 3) جیره حاوی 16 درصد دانه کامل آفتابگردان در کل دوره 4) جیره حاوی 24 درصد دانه کامل آفتابگردان در کل دوره 5) جیره حاوی 8 درصد دانه کامل آفتابگردان در دوره رشد 6) جیره حاوی 16 درصد دانه کامل آفتابگردان در دوره رشد 7) جیره حاوی 24 درصد دانه کامل آفتابگردان در دوره رشد. استفاده از سطوح مختلف دانه آفتابگردان در طی دوره آغازین باعث افزایش مصرف خوراک گردید(05/0p<). گروه تیماری 2 در طی دوره آغازین به طور معنی داری مصرف خوراک و در طی دوره آغازین افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک بالاتری را در مقایسه با سایر گروه های آزمایشی نشان دادند. غلظت تری گلیسرید پلاسمایی کاهش معنی داری را در گروه های تیماری 4 و 6 و 7 نسبت به گروه شاهد نشان داده و کمترین غلظت تری گلیسریدی در تیمار 7 دیده شد. غلظت کلسترول و ldl در گروه های تیماری 6 و 7 نسبت به تیمار شاهد به طور معنی داری کمتر بوده و کمترین سطوح این فاکتورها در گروه تیماری 6 به دست آمد . غلظت hdl در گروه شاهد به طور غیر معنی داری از تیمار 6 کمتر بود و کمترین سطح hdl در مقایسه با سایر تیمارها در این تیمار مشاهده شد. سطح vldl در تیمار 4 و نیز در پرندگان گروه های 6 و 7 کاهش معنی داری نشان داد و کمترین غلظت vldl در گروه تیمار 7 بود. با توجه به نتایج اخذ شده در این بررسی در هیچ یک از پارامترهای مورفولوژیکی تفاوت معنی داری بین گروه شاهد با گروه های تیماری دیده نشد. نسبت ارتفاع پرز به عمق غدد تفاوت معنی داری بین گروه شاهد و تیمارها نشان نداد، اما این نسبت در ژوژنوم در بین تیمار 2 با پرندگانی که در گروه های تیماری 4 و 5 بودند افزایش معنی داری داشت.