برخی از آثار تاریخی با وجود تغییرات گسترده در سطح اجتماعی و کالبدی بستر قرارگیریِ خود، در طول دوره های مختلف، با داشتن کالبدی ثابت همچنان به حیات خود ادامه می دهند. پل خواجو نیز این گونه است. این پل در زمان صفویان به جای پل قدیمی تری ساخته شده است. پل جدید (پل خواجو فعلی)، برای پاسخگویی به نیازهای جدید، علاوه بر دارا بودن ویژگی های پل های پیشین دارای جان مایه جدیدی بود که تنوع، کارایی، شکل گیری کالبدی و زندگی جاری در بنا را عمیقا تحت تاثیر قرار داد. ویژگی اصلی این بنا که مورد تاکید در این پژوهش است، تداوم زندگی جاری در آن از زمان ساخت تا دوره معاصر است. از این رو، سوال اصلی پژوهش حاضر بررسی علت سزندگی تداوم یافته در بنا و هدف، تبیین رویکردی است که سبب ایجاد بقا و غنای زندگی گذشته و حال در این بنا شده است. بدین منظور برای شناسایی گذشته بنا از منابع مکتوب و تصویری و برای شناسایی زندگی امروز از مشاهدات و برداشت های میدانی بهره گرفته شد. در نهایت، با توجه به سنت هایی که پل خواجو بر پایه آن ساخته شد و شناسایی ماهیت رفتارهای جاری در گذشته و حال بنا؛ رویکردی خاص از زندگی در طراحی بنا مشخص گردید. این رویکرد توجه به معماریِ مربوط به اوقات فراغت و تفریح شهروندان است. از آن جا که توجه به چنین رویکردی در طراحی امروزی پل های پس از آن خالی است، تصور می رود نتیجه این بررسی ها در کاربرد و توسعه مطالعات و طراحی بناهای نظیر آن موثر واقع شود.