مقدمه: ویروس هپاتیت c متعلق به خانواده فلاوی ویریده و از جنس هپاسی ویروس می باشد که عامل بیماری مزمن کبدی در درصدی از افراد مبتلا می باشد. بیماران مبتلا به فرم مزمن بیماری هپاتیت c آلوده شده با ژنوتیپ 1 و 3 برای 48 هفته و ژنوتیپ 2 و 4 برای 24 هفته تحت درمان با انترفرون آلفا و ریباویرین قرار می گیرند. و پس از آن سرم از نظر ژنوم ویروس مورد ارزیابی قرار می گیرد که درصورت منفی شدن سرم از نظر ژنوم، درمان موفق بوده است. لیکن 6 ماه بعد از درمان بیماری در تعدادی از آنها عود می کند. از آنجا که pbmcs یکی از مناطق تکثیر ویروس محسوب می شوند، سعی شد با ارزیابی حضور رشته مثبت و منفی ژنوم در pbmcs بیمارانی که به درمان پاسخ داده اند و مقایسه آن با افراد پاسخ نداده و همچنین بررسی سطوح ifn-? و il-29 در سرم، به ارتباط بین این عوامل و عود یا پاسخ به درمان پی برد. مواد و روش ها: برای منطقه core ویروس، پرایمر طراحی شد و پس از تعیین حساسیت تست، استخراج ژنوم از pbmcs بیماران انجام و رشته مثبت و منفی ژنوم در این سلول ها توسط آزمایش nested-pcr مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین با استفاده از کیت سنجش سایتوکاین سطح سرمی ifn-? و il-29 مورد سنجش قرار گرفت. نتایج: در گروهی از بیماران که به درمان پاسخ می دهند نسبت به گروهی که به درمان پاسخ نمی دهند سطح این دو سایتوکاین بالاتر است و همچنین درصد کمتری از pbmcs حاوی رشته مثبت و منفی ژنوم است. همچنین در گروهی که 6 ماه بعد از پایان درمان عود می کنند نسبت به گروهی که به svr می رسند سطوح سرمی این سایتوکاین ها پائین و حضور رشته مثبت و منفی ژنوم در pbmcs بیشتر است. واژگان کلیدی: ویروس هپاتیت c، end of treatment(etr)، sustained virologic response (svr)، pbmcs.