با مراجعه به کتابخانه ها و کتابهای مختلف میتوان دریافت که که جایی حرفی از ژانرعلمی-تخیلی در میان نیست و در صفحات وب فارسی با این که نام ژول ورن به کررات تکرار شده و استفاده های بی شمار از نام وی شده است ولی به جز یک یا دو مقاله که آن هم بیشتر به ادبیات کودک و ترجمه پرداخته است ، منبع قابل ذکری راجع به این ژانر وجود ندارد و حتی بعداز یک تحقیق آماری در جامعه دانشجویی که طبقه کتابخوان هستند دریافتیم که بیش از نیمی از آنها حتی نمی دانند که ژول ورن یک نویسنده فرانسوی است و اکثرا او را به عنوان یک نویسنده انگلیسی می شناسند.همچنین میتوان مشاهده کرد که این ژانر در ادبیات فارسی هنوز به عنوان یک ژانر مستقل شناخته نشده است. با توجه به جایگاه این ژانر در ادبیات جهانی و طرفداران بیشمارش درجهان و همچنین ایران و با توجه به این موضوع که این ژانر با ترجمه آثار ژول ورن وارد ایران شده است، دراین پایان نامه به ژانر علمی-تخیلی در ادبیات فارسی و فرانسه پرداخته شده است تاعلاوه بر معرفی این ژانر در ادبیات فرانسه و فارسی بتوان به دو هدف ، یعنی تدوین پایان نامه ای با موضوعی جدید و نو وبررسی این ژانر در ادبیات فارسی وشناخت دلایل مهجور ماندن آن در ایران، دست یابفت و هم بتوان منبعی در اختیار علاقه مندان و محققان این ژانر گذاشت. در این پایان نامه به تعریف و دامنه این ژانر، تاریخچه ادبیات علمی-تخیلی، اهمیت و اثرات آن، معرفی ادبیات علمی تخیلی ایران وفرانسه، بررسی جایگاه ژانر علمی تخیلی در ادبیات فارسی، دلایل عدم رشد ادبیات علمی- تخیلی در ایران پرئاخته شده است.

مارسل پروست دریچه ای به روی دنیای جادویی خواب می گشاید. او از طریق رویا و رویا پردازی به دنبال راه نجات است. بنابراین رویا و رویا پردازی نقش بسزایی در در تخیل پروست دارد. او برای باز گرداندن زندگی گذشته اش از حافظه ی غیر ارادی خود مدد می جوید و رویا را به عنوان راهی برای رسیدن به حقیقت می داند. از یک سو ، مطالعاتی بر روی جنبه ی رئالیست رمان پروست انجام شده است، از سوی دیگر ، آنچه که زندگی گذشته ی واقعی راوی داستان را نشان می دهد، توسط افکارو ایده های آگاهانه ی راوی از خلال رویا و رویاپردازی هایش، صورت گرفته است. در این تحقیق به بررسی جایگاه رویا و رویا پردازی در ضمیر ناخودآگاه پروست پرداخته شده است. زیرا رویا نه تنها راهی برای بیان ، بلکه به عنوان موضوع رمان پروست مطرح می شود. بررسی جایگاه ضمیرناخودآگاه پروست و همچنین چگونگی استفاده ی راوی از رویا برای بیرون آمدن از خود و خلق درباره ی خویش، از دیگر بخش های مورد مطالعه ی این تحقیق است. برای کشف راز رویا و رویاپردازی، لازم است به زندگی شخصی پروست ، بررسی شخصیت های اصلی داستان و نیز تصاویر ادبی رجوع شود و مورد بررسی قرار گیرد. این اطلاعات به ما کمک خواهند کرد که به روانکاوی قهرمان پروست بپردازیم.

dans ce mémoire, nous avons concentré notre étude sur la notion d’altérité telle que sartre et beauvoir la définissent à travers leurs essais et plus spécialement dans l’invitée et huis clos. etant donné le rapport étroit qui existe entre les notions existentialistes, la connaissance préliminaire de leur définition, bien que concise, s’est avérée nécessaire avant d’entrer dans notre analyse. c’est ce qu’on a tenté de faire dans les prolégomènes. après cette introduction théorique, nous avons pensé qu’il était indispensable de vérifier dans le premier chapitre, l’importance de la présence de l’autrui dans la vie des deux philosophes et leur réaction par rapport à une conscience étrangère. cette étude, bien que brève, nous a révélé les réactions diverses de sartre et de beauvoir à l’égard de cette notion. en effet, l’enfant unique de la famille, les rapports de sartre aux autres étaient très limités et sa première expérience était cauchemardesque. la scène vécue par sartre lui apprend la menace du regard de l’autrui. il apprend à quel point, la présence d’un autre peut réduire sa subjectivité car l’homme est toujours jugé sous ce regard. contrairement à sartre, beauvoir connaît des rapports variés. dans ces rapports, elle joue de temps en temps le rôle de dominante ou dominée. ces relations lui apprennent le sens de la réciprocité et l’entente dont elle parlera ensuite dans ses essais sous le nom de l’authenticité et des rapports authentiques. malgré leur vécu différent, l’agrégation de la philosophie joue un rôle important pour les unir. tous les deux trouvent la doctrine existentialiste apte à leur démarche. sartre est surnommé le pape de l’existentialisme en france pour le système de pensée qu’il définit à travers l’etre et le néant et simone de beauvoir, partageant ses idées, devient le « témoin privilégié de l’existentialisme aux côtés de sartre. » l’étude approfondie du rapport intellectuel de ces deux philosophes illustre de plus en plus la réciprocité qui règne dans leur rapport. l’harmonie intellectuelle, apparente surtout au début de leur relation, n’a pourtant pas empêché simone de beauvoir d’avoir ses prises de position personnelles. dans la deuxième partie, nous avons démontré comment la question de la honte, développée à travers l’etre et le néant, confère un aspect pessimiste à la conception sartrienne de l’altérité. ensuite, la mise en parallèle des théories de sartre et de beauvoir évoquées dans l’etre et le néant, l’existentialisme est un humanisme et pour une morale de l’ambigüité nous a révélé l’importance de l’éthique dans la pensée de simone de beauvoir. nous avons déduit que chez beauvoir la « liberté » est moins absolue que chez sartre et que la relation entre consciences n’aboutit pas nécessairement chez elle à l’impasse. une vérification brève du concept de « situation », analysé plutôt à travers le deuxième sexe, nous a montré que celui-ci est plus concret chez beauvoir. dans l’ensemble, la philosophie de beauvoir paraît ainsi moins idéaliste et moins pessimiste. grâce à la démarche choisie, nous avons réussi à éclaircir, autant que ce mémoire nous permettait, le rôle joué par beauvoir dans l’élaboration des notions clés de l’existentialisme-en particulier celle de l’altérite- aussi bien que dans le développement de sa version française. ainsi, nous avons vu comment beauvoir apporte une solution au paradoxe de la notion de « liberté en situation », établie par sartre. en effet, là où celui-ci condamne l’homme sans secours dans un conflit perpétuel avec autrui, beauvoir met l’accent sur l’interdépendance des consciences menant à ce qu’elle appelle « la liberté authentique ». ainsi, la conception individualiste de la liberté développée par sartre le long de l’etre et le néant se modifie au profit d’une liberté relative et sociale dont parle beauvoir. dans cette perspective, le modèle maître/esclave n’est plus pertinent, car on ne peut pas se vouloir libre en voulant la servitude des autres. l’analyse des théories de ces deux philosophes nous a préparé à pouvoir étudier l’altérité dans huis clos et l’invitée. ainsi, dans la troisième partie, nous avons essayé de comparer ces derniers à travers les thèmes communs abordés. cette étude nous a aidés à mieux connaître la conception de chaque philosophe en ce qui concerne la notion d’autrui. la comparaison détaillée du dénouement de ces deux ouvrages nous a amenés à découvrir les divergences qui existent entre les prises de position philosophiques de leurs auteurs. tout au long du roman, beauvoir instaure entre ses personnages, un rapport fondé sur le conflit. ainsi, deux consciences sont dressées l’une contre l’autre. bien évidemment, cela rappelle à l’esprit la thèse développée dans l’etre et le néant. mais à la différence de jean-paul sartre, beauvoir n’abandonne pas ses protagonistes dans l’impasse de ce conflit. en fait, en cela consiste la différence majeure entre ces deux philosophes. alors que dans la scène présentée dans huis clos, sartre laisse ses personnages sans secours face à la menace d’une conscience ennemie, beauvoir donne à son personnage la possibilité de surmonter la conscience étrangère et de se débarrasser de l’autrui. bien que la fin choisie par beauvoir soit brutale et violente, nous pouvons prétendre qu’à cet égard, celle-ci offre une conception plus modérée des rapports entre les consciences. en effet, la fin imaginée par beauvoir prend un aspect moins tragique par rapport à l’enfer eternel du trio dans lequel sartre s’obstine à enfermer ses personnages.

یکی از اصلی ترین عناصر سازنده ی هر داستان "شخصیت" است. این عنصر در داستان به اندازه ای حایز اهمیت است که می توان لذت خواندن هر داستانی را وابسته به رابطه ی بین خواننده و شخصیت دانست. در واقع، عنصر شخصیت با به عاریه گرفتن خصوصیات انسانی می تواند تاثیر زیادی بر خواننده بگذارد. در این پایان نامه، به منظور شناخت این تاثیرات بر روی خواننده به بررسی عنصر شخصیت در دو اثر صورت جلسه (1963) و بیابان (1980) از ژان-ماری گوستاو لوکلزیو می پردازیم. بدین منظور، از تئوری ونسان ژوو، در اثر او، ت?ثیر شخصیت در داستان، بهره می بریم. با توجه به تحول تدریجی آثار لوکلزیو به دنبال سفرهایش در ده? 1970، سوالاتی که مطرح می شود این است: آیا نحو? ت?ثیرگذاری عنصر شخصیت نیز متأثر از این سیر تحولی بوده است؟ تحولی که در آثار لوکلزیو به چشم می خورد، چگونه در پردازش عنصر شخصیت در دو رمان یاد شده نمایانگر می شود؟ در این پژوهش بر آنیم که به سوالات فوق پاسخ دهیم

دراین پایان نامه برآنیم تا ویژگی های خودنوشه در اثر میشل لیریس با عنوان عصر بشریت را مورد بررسی قرار دهیم. در فصل اول به بررسی ژانر کتاب پرداخته ایم. کتاب لیریس بی شک اتوبیوگرافی است، اما میتوان از آن به عنوان اتوپرتره یاد کرد. خط سیر روایی داستان بیش از آنکه بر اساس وقوع حوادث باشد، موضوعی است. فصل دوم پایان نامه به بررسی ساختار اثر اختصاص یافته است. لیریس در عصر بشریت ،بر اساس تداعی آزاد خاطرات خود را بیان می کند. در فصل سوم به بررسی نقش اسطوره در این کتاب پرداخته ایم. در عصر بشریت نمایشنامه ها و اسطوره ها نقش بسزایی ایفا می کنند. در واقع نویسنده از ورای داستان های اساطیری است که به بیان دل مشغولی های خود می پردازد و می توان گفت که این اسطوره ها هستند که به کمک نویسنده می آیند تا جهان بینی نویسنده را هر چه بهتر به خواننده القا کنند.