روابط ایران و روسیه در دوران پس از فروپاشی شوروی فارغ از ضرورت های ناشی از همجواری جغرافیایی، سوابق تاریخی و نیازهای اقتصادی، به دلیل موقعیت ویژه ای که هر یک از دو کشور در عرصه سیاست بین الملل دارند، از سوی محافل بین المللی مورد توجه خاصی قرار داشته است. در دوران ریاست جمهوری "هاشمی رفسنجانی" روابط ایران با روسیه چه قبل از فروپاشی شوروی و چه بعد از آن رو به گسترش بود زیرا ایران به دلیل چالش شدید با آمریکا در منطقه و تهدید تو سط این کشور،نیاز به قدرتی داشت تا بتواند با اتکای به آن در مقابل آمریکا، ایستادگی کند. ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین تقریبا همزمان بود با دوره دوم ریاست جمهوری "سید محمد خاتمی در ایران، سیاست هایی که ولادیمیر پوتین در دوره ریاست جمهوری خود پیگیری کرد، در واقع ادامه سیاست هایی بود که 5 سال بعد از فروپاشی شوروی، در دوره دوم ریاست جمهوری یلتسین و وزارت امورخارجه "پریماکوف" دنبال می شد. روسیه در دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد به خصوص از سال 85 به بعد و در مناقشات هسته ای ایران همواره بر حل دیپلماتیک مسئله تأکید داشته و سعی کرده است از توسل برخی قدرت های غربی به فصل 7 منشور سازمان ملل که راه را برای اقدامات جدی تر علیه پرونده هسته ای ایران، مانند تحریم های سیاسی و اقتصادی و اقدام نظامی باز می کند، جلوگیری کند. روسیه فقط تا آنجایی با ایران همکاری دارد که منافعش اقتضا کند. هرگاه انتفاع ناشی از این امر به پایان رسد سیاست دیگری در پیش خواهد گرفت. می توان گفت که روسیه می تواند ایران را برای کسب امتیازات از غرب مورد استفاده قرار دهد.