چکیده: جداسازی لرزه ای یکی از روشهای ساده جهت کاهش خسارت زمین لرزه است که هم در امر مقاوم سازی سازه های موجود و هم در طراحی سازه های جدید مورد استفاده قرار می گیرید. در این روش نیاز لرزه ای سازه کاهش می یابد. از سوی دیگر استفاده مناسب از این روش مستلزم ارزیابی صحیح از رفتار لرزه ای سازه می باشد که روش زمان دوام یک روش نسبتا جدید در تحلیل و بارگذاری سازه ها جهت ارزیابی آسیب پذیری آنها می باشد که می تواند در این زمینه مورد استفاده قرار گیرد. در این روش سازه تحت 3 شتابنگاشت مصنوعی قرار می گیرد که در آن ها تقاضای دینامیکی سازه با زمان افزایش داده می شود. زمانی که طول می کشد تا شاخص خرابی سازه به حالت حدی عملکرد یا خرابی برسد را زمان دوام می نامند. در این پایان نامه به ارزیابی روش زمان دوام برای بررسی رفتار لرزه ای سازه های فولادی که با جداسازی لرزه ای بهسازی شده اند پرداخته شده است. برای بررسی دقت این روش از روش تحلیل افزاینده دینامیکی استفاده شده است که دقیقترین روش موجود در ارزیابی رفتار لرزه ای سازه ها است. جهت این مقایسه از جا به جایی افقی جداسازو حداکثر دریفت بین طبقه ای به عنوان پارامتر تقاضای مهندسی در هر 2 روش و از شتاب طیفی مود اول سازه برای میرایی 10درصد به عنوان معیار شدت استفاده شده است. پارامتر زمان در روش زمان دوام با توجه به شتاب طیفی در گامهای زمانی مختلف برای زمان تناوب اصلی سازه جداسازی شده و میرایی 10 درصد به این معیار شدت تبدیل شده است. هفت شتابنگاشت منطبق با خاک نوع 2 آئین نامه ایران و 2 دسته قاب خمش و مفصلی به کار برده شده است. در ابتدا 6قاب خمشی و مفصلی یک طبقه و 4طبقه و 8طبقه با ضریب زلزله ای که 85/0 ضریب زلزله آئین نامه 2800 برای آنها می باشد – تا سازه ها به لحاظ باربری جانبی ضعیف شده و نیاز به بهسازی لرزه ای داشته باشند- طراحی شدند. سپس سازه ها با طراحی و اجرای جدا ساز لرزه ای بهسازی شده و رفتار لرزه ای آنها با این 2 روش مورد ارزیابی قرار گرفته شد. در ادامه با رسم منحنی های حاصل از این 2 روش در یک دستگاه مختصات نتایج این دو روش با هم مقایسه شده اند. نهایتا مشخص شد که روش زمان دوام علی رغم سادگی و حجم محاسبات کم دقت بالایی در تخمین رفتار روسازه ها و جداساز را دارد. و نیز در سازه های جداسازی شده حتی در تحریک های شدید روسازه به مقدار کمی وارد ناحیه غیرخطی می شود.