شاهنامه جلوه گاه اسطوره های ایران و بازتاب نمادین آنهاست و فردوسی آنها را در اشعارش نمایانده است و پر از اسطوره هایی است که واقعیت های تاریخ کهن ایران را به گونه ای نمادین در خود نهفته دارد، یکی از این اسطوره ها، خورشید بوده است. این پایان نامه پژوهشی درباره ی « بازتاب اسطوره ی خورشید در شاهنامه ی فردوسی » است. خورشید چه در مقام یکی از ایزدان و چه در نقش خدای برتر ، همواره ستایش شده و نیایش های فراوانی برای آن وضع شده است. با مقایسه ی آنچه در متن های اوستایی و میانه و سایراسطوره های کهن درباره ی خورشید آمده است ؛ با اشعار شاهنامه ی فردوسی، می توان به این نتیجه رسید که منابع فردوسی در نظم شاهنامه از این باورها سرشار بوده است و گاه برابری این دانسته ها با باورِ دیگر ملّت ها ، انسان را به شگفتی وا می دارد. در این روند مطالعاتی سعی شده است که خوانندگان تا حدودی با موضوع آشنا شده و با افزایش آگاهی خود در این زمینه، سبب ارتقاءِ مطالعات بیشتر و فراگیرتر در شاهنامه گرانقدر فردوسی گردند.