ارائه مدل جدید و بدیع در اکتشاف مواد معدنی امری ضروری و لازم است در این تحقیق؛ تعیین عمق فرسایش لایه های زغالی نسبت به سطح ناپیوستگی دگرشیب که در زیر بخش های باقیمانده لایه راهنما (آهک کرتاسه) قرار گرفته است برای نخستین بار به عنوان ابزاری اکتشافی جهت تعیین میزان باقیمانده لایه های زغالی در راستای شیب لایه های موجود در ناودیس بزرگ زغالی کرمان، با استفاده از روشهای نوین به کار گرفته شده است. سطح دگرشیب (سطح اولیه رخنمون لایه های ذغالی) لایه های ذغالی با سن ژوراسیک را از سنگ آهک ضخیم با سن کرتاسه (لایه راهنما) در بزرگ ناودیس منطقه کرمان جدا می سازد. تغییر شکل های تکتونیکی متناوب و دیگر فرایندهای سطحی زمین در سنوزوییک، منجر به حذف بخشهایی از آهک کرتاسه، سطح دگرشیب و افق فوقانی لایه های زغالدار ژوراسیک گردیده است. سطح اولیه رخنمونهای زغالی، سطح فوقانی رخنمون زغال را در کرتاسه پیشین تعیین می کند که به عنوان سطح مبنا استفاده گردیده است. پس از ورود داده ها ی منطقه که شامل تصاویر ماهواره ای، برداشتهای صحرایی، نقشه های زمین شناسی، داده های هیپسومتری و توپوگرافی، سامانه موقعییت یابی جهانی (gps) و زمین ساختاری می باشد، با پردازش این داده ها در سامانه اطلاعات جغرافیایی (gis) مشخص گردید که عمق فرسایش یافته افق زغالدار بین سطح دگرشیب (سطح مبنا) و سطح زمین (رخنمون لایه های زغال) در بخش شمالی ناودیس بیشتر از بخش جنوبی ناودیس می باشد. بر اساس عمق فرسایش یافته لایه های زغالدار، میزان باقیمانده لایه های زغالدار در راستای شیب لایه، در بخش شمالی ناودیس نسبت به بخش جنوبی ناودیس کمتر ارزیابی شده است. لذا نتایج این تحقیق را می توان در اکتشاف نواحی زغالی و کانسارهای مشابه در دیگر نواحی به کار برد.