در معماری امروز با ایجاد فضاهایی مواجهیم که به طور موقت پاسخگوی نیازهای زمان هستند، اما همانند معماری سنتی که روح انسان را لبریز می کند، عمل نمی کنند و پس از مدتی، ماندگاری خود را از دست می دهند. آن پایداری و این نا پایداری حکایت از وجود جوهره ای می کند که به سبب تغییر ماهیت انسان قابل دسترسی مستقیم نیست. این رساله با اصالت بخشیدن به کودک به عنوان انسانی که به فطرت و اصول بنیادین نزدیک تر است، تلاشی ست در جهت کسب الگوهای اصیل ذهنی کودک که فارغ از مرزهای جغرافیایی در همه ی کودکان مشترک است. اما به عنوان نمونه موردی، شهر شیراز، تهران و فسا را مورد مطالعه قرار داده است و نظرات کودکان را با سایر داده های موجود مطابقت داده است. رجوع به کودکان ما را به ورطه ی گسترده ای از اطلاعات می کشاند که دریافت و ثبت داده های مورد نیاز، مستلزم بهره گیری از منابع دیگری همجوار مطالعات میدانی ست. بنابراین به صورت موازی و با تأکید بر داده های دریافتی از کودکان به صورت مستقیم، اشارات کودکان جلب و در نهایت، الگوهایی منتج از تصورات کودکان با تأکید بر طراحی یک واحد کودکانه ( مهد کودک) وارد عرصه ی معماری شده است.