چگونگی ارتباط با نامحرم و کمیت و کیفیت آن در روابط اجتماعی یکی از ابهاماتی است که پاسخگویی به آن ضروری به نظر می رسد. مکتب اسلام در عین اینکه اجازه ی فعالیت در عرصه ی اجتماع را به زن می دهد او را از اختلاط با نامحرم نهی می کند. خداوند در آیاتی از سوره ی مبارکه ی نور و احزاب علاوه بر آنکه عفت در نگاه را به هر دو گروه از زنان و مردان هشدار می دهد متانت در گام برداشتن، وقار در سخن گفتن، رعایت حجاب و عدم اظهار زینت را به ویژه به زنان متذکر می شود. در این پژوهش محدوده ی شرعی متعلقات اصلی ارتباط با نامحرم همچون نگاه و استثنائات آن، گفتگو، تماس بدنی و حجاب که پیش نیاز حضور سالم زن در اجتماع می باشد مورد بررسی و ارزیابی فقهی قرار گرفته است. اگرچه فقها حرمت برخی از این لوازمات مانند نگاه به وجه و کفین و گفتگو( در محیط های واقعی و مجازی) را مقید کرده اند به اینکه همراه با ریبه و یا قصد تلذّذ باشد و یا اینکه مفسده ای بر آن مترتب شود؛ اما آسیب پذیرترین این روابط یعنی تماس فیزیکی با نامحرم، حرمت آن مطلق و در بین فقها مسلم و قطعی است و تنها با توجه به دلایل عقلی و نقلی در مواردی که امر مهم تری به خطر بیفتد و ضرورتی حاصل شود مانند معالجات پزشکی، نگاه و لمس نیز بنابر حکم ثانوی و البته با رعایت حدود ضرورت جایز می شود.