هدف پژوهش حاضر تبیین مبانی اصول و روش ها گفت‏‏و‏گو از دیدگاه قرآن و شناخت آسیب‏ها و موانع آن است. در این پژوهش که با بهره گیری از رویکرد کیفی و با روش اسنادی - تحلیلی انجام شده، پس از باز‏بینی آیات مرتبط با بحث و تعدادی از کتب تفسیر قرآن، جایگاه و ویژگی های گفت‏وگو مورد مداقه قرار گرفت و سپس، به بحث مبانی اصول و روش های گفتگو از دیدگاه قرآن و آسیب ها و موانع آن پرداخته شد. در بخش سوم، شواهد حاکی از آن بود که اساس قرآن بر مبنای گفت وگو بوده؛ گفت‏وگویی که اختصاص به انسان ندارد بلکه در میان آفریده‏های دیگر و حتی میان خدا و دیگر آفریده‏هایش، به مثابه «کنش ارتباطی مرجح» مورد تأکید قرار گرفته است. رویکرد قرآن در گفت‏وگو مبتنی بر رعایت اخلاق، توجه به مشترکات، رعایت اصول علمی برای رسیدن به حقیقت و مسامحه است. در قرآن، مهمترین نوع گفت وگو «جدال احسن» بوده که ابزار و بستری برای کنش ارتباطی موثر است. در این پژوهش اموری از قبیل تأثیر متقابل دل وگفتار، تأثیر متقابل اندیشه و گفتار، تأثیر گفتار بر عواطف دیگران، از مبانی گفت و گوی اخلاقی و همچنین اصولی درباره گفت و گو که درفصل سوم به طور مفصل بیان شده در قرآن شناخته شد و مواردی از قبیل شایعه، ترس و اضطراب، خشم و غضب، مجادله و مجادله با حق و هوی و هوس به عنوان آسیبها و موانع گفت‏‏و‏گو مطرح گردید. کلید واژه‏ها: گفت وگو، گفت وگوی قرآنی، مبانی گفت وگو، اصول – روش ها آسیب‏های گفت وگو، موانع گفت و گو