سولفارافان یک ایزوتیوسیانات حاصل از هیدرولیز گلوکورافانین (نوعی گلوکوزینولات ها) توسط آنزیم میروزیناز است که در مهار سرطان و تنطیم استرس اکسیداتیو در سلول ها نقش دارد. در این تحقیق، تولید سولفارافان و فعالیت مهمترین آنزیم های تجزیه کننده پراکسید هیدروژن در گیاهچه های هفت روزه lepidium draba تیمارشده با غلظت های مختلف ((0 به عنوان شاهد)20،10،5،1، و 40 میلی گرم بر لیتر) یون های آهن و مس به فرم سولفاته و همچنین فرم نانو اکسیدفلزی آن ها (cuo, fe2o3, fe3o4) در دو زمان 8 و 16 ساعت بررسی شد، نتایج نشان دهنده تاثیر مثبت فرم های مخلتف آهن در مقایسه با مس بر تولید سولفارافان به ویژه در دوره زمانی کوتاه و غلظت های پایین مورد استفاده می باشد، بطوریکه با افزایش غلظت الیسیتور در محیط محتوای این ماده کاهش می یابد. جالب آنکه، افزایش فعالیت آنزیم پراکسیداز بویژه در تیمار با یون های مس و آهن در غلظت بالا و زمان های طولانی تر مشاهده می گردد. در حالیکه فعالیت آنزیم پراکسیداز و کاتالاز در تیمار با نانوذرات کاهش می یابد. چنین به نظر می رسد که افزایش تولید سولفارافان و حتی کاهش فعالیت های آنزیم های پراکسیداز و کاتالاز در حضور تیمار با نانوذرات به دلیل ویژگی های منحصر به فرد آن ها به ویژه افزایش سطح به حجم آن ها و واکنش پذیری بیشتر آن هاست که می تواند اثرات قوی تری در گیاه القا نماید. در مجموع چنین به نظر می رسد که الیسیتورها با القای شرایط تنش و تولید rosها و هدایت مسیر سیگنالینگ، تولید متابولیت های ثانویه از قبیل گلوکوزینولات ها که نقش آنتی اکسیدانی دارند و همچنین فعالیت برخی از آنزیم های آنتی اکسیدان از قبیل پراکسیداز را افزایش می دهد.